Quote for the Month of November

…Թէ դիմակով ես՝
Հայելուն թքի՛ր.
Թէ հայելի կայ՝
Կարիք չկայ… դիմակի:


Վարանդ

Ոստանիկ: Այն Հեռու Հեռաւորին

Click here for the audio clip Այն Հեռու Հեռաւորին read by Lola Koundakjian.


Ի՜նչ անուն տամ քեզ աշխարհումը այս,
Որ ամէն մի սիրտ զգայ ու ապրի
Այնպէս, ինչպէս որ ԵՂԵ՜Լ ես ու ԿԱ՛Ս
Սահմաններէն դուրս մարդու ԵՐԱԶԻ։

-- Ո՛չ աղջիկ ես դու, ո՛չ փառքի ճամբայ,
Ոչ էլ աշխարհիկ մի վեհ զգացում,
Բայց շունչդ արդէն շարժում է ահա
ՀԱՍԿԵՐՆ՝ ԻՄ ՀՈԳՈՒ ՀՈՍԱՆՔՈՎ ՀԱՍՈՒՆ…



ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Ա. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 11, Փարիզ 1939.

The Beauty of Disaster by VERONICA PAMOUKAGHLIAN

This book is available as download as well as hardcopy. Click here to get the new poetry collection by VERONICA PAMOUKAGHLIAN.

Monique Avakian: Leave the Machine

and what of the white heat between us?

you feel it everytime I look at you
I hear it everytime you dream of me

that alive and glowing place between us

pure in intent
and
potentially destructive

a living warmth more silver than gold
ancient and evolving

an unmistakable sureness



handshakes and snakes
land mines and quakes
these are easy to glorify

but what of the will of the fledgling sprout…
the patient trust of the dying star…

a treasure can not always be held

what is it
exactly
that we’re looking for?

something beyond incredible to behold
something elusive in its measure to unfold
something so far, untold

Be peace. Be bold. Our hearts know enough of the cold.



--Monique Avakian


This poem has appeared in Poets Against War.

Monique Avakian regularly performs her "musical," "inventive" and "off the hook" poetry around Westchester and Manhattan. Her work has appeared in several poetry publications, and she has earned awards for both poetry and non-fiction. Whether teaching of performing, Monique seeks to spark everyone's intuitive love of language and natural enthusiasm for imaginative depth.

Արմէն Անոյշ։ Թաղում

Յաջողեցայ վերջապէս. սէ՛ր, կը թաղեմ քեզ այսօր.
Այսուհետեւ ես կրկին պիտի քալեմ յաղթական.
Երէկ դուն տէրն էիր իմ, ես քու գերիդ յանցաւոր,
Այսօր դարձած ես արդէն օրերուս շուքն անկենդան։

Լուսնի լոյսին տակ դողդոջ՝ կը թաղեմ քեզ այս գիշեր,
Յիշատակներս զերթ կերոն կը փայփըլին տրտմագին,
Հոգիէս փերթ փերթ կ՛իյնան անցեալի խե՛նթ անուրջներ,
Կ՛իյնաս անդարձ, յուսահատ, ու քեզի հետ կը թաղուին։

Կը թաղեմ քեզ. բայց ինչու՞ սիրտըս յանկարծ կը հեւայ,
Զղջումի դառըն շունչէն մատուըներըս կը դողան…
Ու հոգիիս մէջ կը զգամ ապաշաւը մեղանչման…

Բայց կը թաղեմ ես զքեզ, թէեւ քեզի հետ ահա
Պիտի թաղուի անկասկած մենաւոր սիրտս այս հըպարտ.
Կը թաղեմ քեզ, Սէր . արքայ, հողը թեթեւ գայ վըրադ։

ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Ralph Setian: [I have taken to sleeping]

I have taken to sleeping
with my socks on,
since the nocturnal insects
seem to like the taste
of my feet best of all.


Libreville: 14-IX-1973

Cahier noir by Ralph Setian, The Corybantic Press, Pasadena, 1975. Reprinted by permission of the author.

Արամ Գառօնէ։ Ես հաւատում եմ

Ես հաւատում եմ քո դարձին կրկին,
Ու միշտ քո ճամբին եզրով եմ քայլում,
Քո հմայքներն եմ պատմում ամէնքին՝
Ու մատաղ սրտեր քո սիրով վառում։

Եւ բոյր է լցւում հոգիների մէջ,
Լոյս երազներ են հիւսւում անդադրում,
Ո՛վ շքեղ գալիք, ի՛մ ցնորք, ի՛մ տենչ,
Դու բիւր սրտերի խինդ ու արբեցո՛ւմ։

Քո մէջ նոր կեանքի գարունն է փթթում, -
Յակինթ օրերի, - կոկոն ու բողբոջ,
Քո մէջ լո՛յս, ժպի՛տ, կեա՛նք ու խլրտում,
Մի կախարդ երգի կարկաչ, հեւք ու կոչ…

Ես հաւատում եմ, պիտի գաս կրկին,
Ո՛վ լոյս առաւօտ, - անկարծ հանդիպում,
Դո՛ւ շքեղ հեքեաթ, դու Արեւածին,
Դո՛ւ բիւր սրտերի լուսեղ ցնծութիւն։


ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Monique Avakian: My Country Right or Wrong

beds built under bridges
the old and sick, just cast aside
infants take their Ritalin
women shun their tides

bosses ride in motorcades
thugs lurk behind black glass
bank guards hold machine guns
flash the sign, boy, you’ll get past

yeah, boy, you get to pass
in my country, right or wrong
trained to follow orders
you can’t dream or build a song

you know how push a button
you know how to fill in dots
you won’t know what hit you
when your weary body rots
in the war
it’s all for war
that’s what they made you for

TV sells you “booty”
keeps you high on sugar and fries
game cube pulls you under
you can’t let go, even to cry out

leaders twist and shoot up poison
colors flash to keep you pronged
when did a warning become controlling
don’t ask, just move along

boy, you better watch your ass
make like you belong
make a chain and follow orders
just pretend to be strong

you know how push a button
you know how to fill in dots
you won’t know what hit you
when your weary body rots
in the war
it’s all for war
that’s what they made you for

my country, right or wrong
my country, right or wrong

it’s our country, gone wrong


--Monique Avakian
8/04

This poem has appeared in Poets Against War.

Veronica Pamoukaghlian: The Word

My blood is marked by genocide
on the two sides
of these Atlantic lines

My fate was sealed with the blood stains
of cotton workers from Marash
slaughtered by the ottoman
and the mixed blood
of conquerors
and massacred
of masters and estranged slaves

The rot of colonialism
lurks underneath
our 15 seconds democracy

My eyes were numbed
by what I hadn´t seen
after the dirty war was over
after the bowels of the Earth
had vomited
bones in Uruguay
lifeless infant mummies
in the soft heart
of Africa

after the tide brought in
the loot
of generals,
green men of power and no shame

My past was carved with knives
on children´s bones
in the mountains
of Leninakan
with hanged peasants
on the slopes of Ararat

My human pride was dumped
in Rio de la Plata
one summer night
in a death flight
that time when I
had learnt to sing
before I grasped
the word
The word was born
from the colonial rot
under our soil
and under Africa

The word was black
and cast a deadly storm
before the sun

The word was Genocide


April 2006 Published by ARABESQUES REVIEW (Algiers)

Ralph Setian: [Les pluies effacent tout]

Les pluies effacent tout,
rien ne dure ici,
rien ne demeure intact --
les herbes couvrent tout,
les lianes étranglent tout,
la forêt engloutit tout --
même les illusions,
même les contre-illusions,
même les idées,
même les débris d'idées...

Libreville: 23-XI-1973

Cahier noir by Ralph Setian, The Corybantic Press, Pasadena, 1975. Reprinted by permission of the author.

Վազգէն Եսայեան։ Իմ երգերս

Իմ երգերս, պա՛րզ, դաշտային,
Ծաղիկներ են, հեզ ու խոնարհ.
Չունի՜ն թովիչ բոյրեր, չունի՜ն
Ակնախըտիղ երանգներ վառ։

Բայց, անոնց վրա՛յ տարիներո՜վ
Դողացեր է սի՛րտըս պարման
Եւ սընուցեր զանոնք սիրո՜վ՝
Կաթիլներովն ի՛ր իսկ արեան։

ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Daniel Varoujan at Ghent University's Library

The Armenian Poetry Project is happy to report that the plaque dedicated to the memory of Daniel Varoujan at Ghent University has been recently photographed at my request.

I am most grateful to Patricia Naets of Mechelen, Belgium for contacting the university, and, Geert Roels, photographer and co-ordinator of the digital studio at the University's library. Mr. Roels informed me that a webpage will be available soon on the author Daniel Varoujan at Booktower Library.

Pictures by Geert Roels, taken on November 18, 2009. Copyright © 2009 University Library Ghent. Used here by kind permission.

Gérard Hékimian: PAYSAGE 3

…la mer est la sueur de la terre _
(Empédocle d'Agrigente) _

Bleue, la nue est lavée, violettes sont les vagues,
Mais l'orange solaire est sanguine.
Elle prie A genoux sur les flots grisés qu'elle incendie
Quand Collioure s'étire, et rêveuse extravague.

Chair à peinture et bel oubli comme une bague
Perdue-promise, elle attend le pur hallali
De midi seul. La guerre grosse de midi
Tuera ombre et couleur par aveuglante dague.

Royal un château gît et l'église est son chai.
De port claquant que Matisse et Derain hantaient
Se perpétue, image inerte qu'on célèbre.

Beaux corps, épaves là contre un quai sans issue,
Les catalanes sont au naufrage une algèbre
Comme la mer grosse de nuit : Collioure sue.

, Paris 2001

Armine Iknadossian: Beirut Blues

Remember the curtains Mother?
How they wrapped their arms
around the sofa on windy days,

how the blue-tongued ocean below our window
licked the painted toes of French tourists in bikinis?

Remember tea parties on the balcony,
the red dress you sewed for me
right out of the latest issue of Burda magazine?

And then the missile's cry,
how its whiny trajectory fooled us

as it lit up the summer sky during rooftop dinners.
They weren't for us, were they?

But that day we hid behind the sofa,
you and I, they were for us that day,
the day we ran down the stairs

to the damp and dim below,
down where death could not reach

and the breath of life was quick at our feet.
I remember more,
but let's talk instead about

the dancing curtains, the wide mouthed sea,
porcelain tea cups and Father coming home.


This poem has appeared in the website Poets Against War.

"FEAST OF HOLY TRANSLATORS” literary event in New York City.

FEAST OF HOLY TRANSLATORS

ORGANIZED BY THE LITERARY COMMITTEE OF
HAMAZKAYIN OF NEW YORK

WITH SPEAKERS

THE SACRAMENT OF THE FEAST OF HOLY TRANSLATORS
REV. NAREG TERTERIAN
Pastor, St. Sarkis Armenian Apostolic Church, Douglaston, NY



THE PRESENT STATE OF TRANSLATION ACTIVITY
MR. ARIS SEVAG
Editor, Translator, Writer

BIOGRAPHY READINGS BY:
ANAHID HADJIAN, SOSSI ESSAJANIAN, NORIKA BOYATCHIAN,
TAMAR HARUTUNIAN and TAMAR LAKISSIAN
with translations by Avedis Hadjian


RECITATIONS BY:
STUDENTS FROM ST. ILLUMINATOR’S & HOLY MARTYRS ARMENIAN DAY SCHOOLS

FRIDAY, NOVEMBER 20, 2009 AT 8:05 PM
THE ARMENIAN CENTER, 69-23 47th AVE, WOODSIDE, NY

Admission: $5.00 Refreshments will be served.

FOR MORE INFORMATION CONTACT hamazkayinny@yahoo.com
Website: www.Hyecenter.com

ԹԱՐԳՄԱՆՉԱՑ ՏՕՆԻՆ ՆՈՒԻՐՈՒԱԾ
ԳՐԱԿԱՆ ԵՐԵԿՈՅ

ԲԱՆԱԽՕՍՆԵՐ՝

«Թարգմանչացի Խորհուրդը»
Արժանապատիւ Տէր Նարեկ Թրթռեան
(Հովիւ Սուրբ Սարգիս Եկեղեցւոյ)

«Թարգմանչական Գործունէութեան Ներկայ ՎիՃակը»
Արիս Սեւակ
(Խմբագիր, Թարգմանիչ, Գրող)

Ընթերցողներ՝ — Անահիտ Հաճեան, Նորիքա Պոյաճեան, Սօսի Էսաճանեան,
Թամար Լագիսեան, Եւ Թամար Յարութիւնեան
Թարգմանութիւն — Աւետիս Հաճեան

Արտասանողներ՝ — Սբ. Լուսաւորիչ եւ Սրբոց Նահատակաց Վարժարաններու
աշակերտներ
Ուրբաթ, Նոյեմբեր 20 երեկոյեան ժամը 8-ին
Հայ Կեդրոն

Our new annual poetry writing competition

The Armenian Poetry Project and the Armenian Students Association, Inc. are proud to announce their new annual poetry writing competition
1. All residents of the U.S. and Canada are invited to submit an Armenian or English poem (Armenian preferred).
2. All entries are to be sent to ArmenianPoetryProject@gmail.com with the subject heading of ASA/APP Poetry competition. Deadline is set for January 15, 2010.
3. A maximum number of 1 submission per poet will be accepted.
4. The three age categories are: teenagers (14-17); college age (18-22) and 23 years and older
5. Prizes in each of the categories are: US$50, $100 and $250.
6. Each poem must to be accompanied by the author’s full name, age, school name, sponsoring teacher’s telephone number, home address and telephone number. For the adult category, you can omit the school information.

The competition is open to individuals with one or more parents with at least partial Armenian heritage

Prizes will be announced in mid-February, 2010.
The Armenian Poetry Project can be accessed at http://armenian-poetry.blogspot.com

Ա. Սեմա։ ՁՄԵՌԸ ՑՈՒՐՏ ՄՇՈՒՇՈՎ...

Ձըմեռը ցուրտ մշուշով ներս կը սուզի մանտերէս
Ու հոգիիս կւ հըպի մեռելի ցուրտ մատին պէս,
Օրը հանդարտ կը հակի մայրամուտին ու իր հետ,
Իր մըշուշին պլլըւած, կ'ըլլայ տարին ալ անհետ:

Այսօր ուրախ ու գոհ եմ: Պզտիկներու ծիծաղէն
Ու նոր հարսի պէս պճնած կաղանդի սա՜ սուրբ ծառէն՝
-Որու ճիւղէն առկախուած մեզ կը ժպտին ընծաներ-
Խաղաղութի՜ւն մ'անսահման կը բարձրանայ սիրտս ի վեր:

Կը բարձրանայ սրտէս վեր ու կը հըպի՜ հոգիիս
Մանկութենէս յուշ մը հին, բայց չի յուզեր հիմա զիս.
Քանզի նոր կեանքն է ձըգած արմատներն իր սրտիս խոր:

Ամանորեան նո՛ր կամքով, նո՛ր իղձերով բեռնաւոր,
Հին տարիէն` նո՛ր տարի, խօ՜լ վերելքի ճիգով մենք
Կիսատ թողուած յոյսերու իրագործմա՛ն կը դիմենք...

ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Esther Heboyan: BUS OF THE HEART

Click here for the audio segment BUS OF THE HEARTread by Lola Koundakjian.


among the places
where he’s done time
there’s a street
i know
i see
every time i ride
Bus number 43

heading North (to work)
an Eastern lane
marked “Bus”
carries
Bus number 43
to 74, Rue Taitbout
Paris

how unwonted
i ponder
the day of the mustache
up on the fifth floor
the world’s a laughter
will the Manboy
i wonder

will he
or will he not
peek out his Parisian window
stroll out that perfect door
in the slack water of dawn
and no horizon
dear or sleek


enters
every sad bureau
more than sad boutique
a Manboy
to tell
(the same world, unfinished)
that after all

there shall be times when
your heart
shall be
unable to give
your tongue one word of speech
to utter*

– օր պիտի ըլլայ
սիրտդ
մէկ բառ
անգամ
խօսիլ չպիտի ուզէ

այսօր ես քեզի ըսեմ

*William Saroyan, The Human Comedy, 1943.


Used here by permission of the author.

Ժանոյ Իփճեան։ Գարնանային Երգ

Շուրջս ամէն ինչ լեցուն է գարնան
Բերած զարթօնքով, երգով սրբազան.
Դաշտերը դալար՝ խելառ կը պարեն,
Ծաղիկի բոյրով յարբած զեփիւռէն։

Ծաղիկներ՝ գոյն-գոյն սէրով են փթթուն,
Մեղուներ դեղին կը ժողվեն անհուն
Նեկտարը դեղին՝ գարնան համբոյրին.
Ձմեռը արդէն մղձաւանջ է հին։

Այս բոլորին հետ, ասոնց հանդիման,
Սրտիս մէջ ամպեր դեռ կը յամենան…
Ձմեռն է ներկաս, գարունը՝ երազ,
Իսկ ես կþօրօրուիմ իղձերով անհաս։

Չեն հեռացներ խինդերը գարնան
Տրտում յոյզերը մթին ձմեռուան
Ու կը մնամ ես լուռ ու վշտահար,
Սիրտս ճաքճքած, կարծես ըլլար քար։

Երեւան - 1976

Խաչիկ Մարկոսեան։ Ակը…

Ձորակի մը մէջ մենաւոր,
Ծորող ակին նման զուլալ,
Բան մը սրտիս մէջ՝ հեշտօրօ՜ր
Կայլակներով կու գար թաւալ։

Կը կարծէի, թէ չե՛ն ցամքիր
Ջուրերն արծաթ՝ սրտիս ակին՝
Զոր բաշխեցի ես ամէնքին,
Արաբի մը նման ջրկիր…։

Երբեմն անոր ափունքներուն
Կը բուսնէին դաղձ, երիցուկ,
Ու երգելո՜վ կ՛երթար ծածուկ
Սրտիս մէջէն՝ սիրոյս առուն,

Բաշխուելու ամէ՜ն տարրի…
Ո՛չ ո՛ք սակայն, այցի եկաւ
Անոր ակին՝ որ ա՛լ տակաւ
Լքուած մենիկ՝ պիտի ցամքի…։



ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Boghos L. Artinian: Unwitting-vehicle bomber

Boghos Artinian is a 65 years old physician practicing in Beirut since 1968, and writing poetry since 1982. This poem has appeared in the website Poets Against War.

The perpetrators were terrorists sly,
For they chose someone who didn't love to die;
A spinster who happened to work at a site
They wanted to penetrate and ignite!
While she slept they booby trapped her car,
And next morning they watched the embassy afar.
When her car, unchecked, entered the compound
They blew it up; just bits of her were found.

Boghos L. Artinian MD

Nor Haratch: Journal bihebdomadaire en langue arménienne

Nor Haratch, a new Armenian newspaper, has been launched in Paris. Named after the now defunct Haratch daily newspaper, it will be published twice a week.

Please click on the image on the right, download the form, and won't you subscribe?

Հայկ Օհանեան։ Առաւօտ

Բացւել է իմ դէմ մի նոր առաւօտ,
Հրաշք է դարձել աշխարհը համակ.
Ժպտում է հեռուն ոսկի արեւոտ,
Ու թափ են առել երգերս յստակ։

Խօսում է մեղմիկ առաւօտն ինձ հետ,
Հէքեաթ է պատմում քրոջ պէս քնքուշ.
Տխուր յուշերս մոռցել եմ անհետ,
Մոռցել եմ եւ մութ եւ ամպ ու մշուշ։

Սիրտս մանկան պէս խայտում է ազատ,
Յորդել է նորից ոյժ, եռանդ ու սէր.
Որհնում եմ անվերջ կեանքս հարազատ,
Կեանքս լուսաշող, անվիշտ, սիրաջեր։

Ծփում է հեռուն լոյսերի մի ծով,
Ու երփնագեղ է հորիզոնն այսօր.
Արբել է հոգիս մի զով համբոյրով,
Դիւթւած արեւի շողերով բոսոր։

Ու լուսածածան առաւօտն անհուն,
Բացել է իմ դէմ ճամբաները նոր…
Սիրում եմ բոլոր գոյները ժպտուն,
Ողջոյնս նետում մարդկանց հեռաւոր։


ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Ralph Setian: [Après les pluies]

Après les pluies
fougueuses
de la nuit
cette odeur
frôleuse
ce matin
évoquant
le souvenir
de la senteur
de ta chair
saturée et suintante
d'amour.

Libreville: 18-XI-1973

Cahier noir by Ralph Setian, The Corybantic Press, Pasadena, 1975. Reprinted by permission of the author.

ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ

ԲԱԳԻՆ ԳՐԱԿԱՆ ՀԱՆԴԷՍԸ

Գործակցութեամբ

Համազգայինի Շրջանային Գրական-Գեղարուեստական Յանձնախումբին

Կը Կազմակերպէ

ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ

Նուիրուած՝

ԿԱՐՕ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆԻ ,ԺԱՄԱՆԱԿԱԿԻՑ ԻՍԹԱՆՊՈՒԼԱՀԱՅ ԳՐՈՂՆԵՐե ԳՈՐԾԻՆ Ա. ՀԱՏՈՐԻՆ

Տեղի կևունենայ Չորեքշաբթի, 11 Նոյեմբեր 2009-ին, երեկոյեան ժամը 6-ին, Համազգայինի, Լեւոն Շանթ կեդրոնին մէջ, 4-րդ յարկ։ Պէյրութ։

Ծանօթ.- Ձեռնարկին ներկայ պիտի ըլլայ հեղինակը եւ յաւելեալ մանրամասնութիւններ փոխանցէ իր կատարած պրպտումներուն եւ հետագայ ծրագիրներուն մասին։ Նոյն հատորէն պիտի կատարուին ընթերցումներ՝ ներկաներուն ճաշակ մը փոխանցելու համար իսթանպուլահայ ժամանակակից գրողներու գործերէն։


ՀՐԱՒԷՐ

Ա. Սեմա։ ՍԵՄԻՆ ՎՐԱՅ

ԻԶՈ՛ՒՐ կ'ուզեն մտքիս վըրայ հին օրերուն
Տրտում ու հէք յուշերն ընդմիշտ տիրել: Ահա՛
Ես նոր կեանքի անիւին եմ փարած հիմա
Ու նոր իղձեր արդ կը տանին սիրտըս հեռուն...

Հեռու՜ն, հեռու՜ն, հայրենիքիս վերածընող,
Որ կեանք կ'առնէ, եւ նո՛ր յոյզեր, եւ նո՛ր աւիշ,
Եւ ուր սրտերը կը վառեն ջահեր ուրիշ,
Եւ ուր փառքի արդ կը կերտեն ուրիշ կոթող:

Օտար եմ ես կեանքի անել այս ճամբուն վրայ
Ու ա՛լ չըկայ սիրտըս այրող մոծի՜ր մը կրակ,
Ու հէք հոգիս խաւարին մէջ լոյս կը մուրայ:

Երթա՜լ, երթալ ու իյնալ մէջն այդ բոցերուն.
- Խորտակելով սրտիս մտքիս դռները փակ –
Ու խառնուիլ վերածնունդի խօլ երգերուն...:

ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Արմէն Սեւան։ ՈՒՂԵՒՈՐՆԵՐ…

Click here for the audio segment ՈՒՂԵՒՈՐՆԵՐ…read by Lola Koundakjian.

… Եւ բոլորը կը քալեն. ուղեւորնե՛ր ակամայ.
Ոմանց ճամբան է լուսեղ, ուրիշներունը՝ մըթին.
Մին սըրընթաց կ՛արշաւէ, միւսին՝ ոտքը կը կաղայ,
Ու ամէնքը անվըրէպ կը հասնին նոյն վախճանին։

Փոսի մ՛եզերք կեցած են. ալ հանգի՜ստն է վերջնական.
Ինչ որ տուած էր աշխարհն, ե՛տ կ՛առնէ. թագ ու մական,
Ոսկի, փառք ու ծիրանի, եզերքին վրայ կը մընան՝
Ու բոլորը ձեռք ձեռքի կ՛առնեն հաղորդը մահուան։

1934



ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Ա. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 11, Փարիզ 1939.

Veronica Pamoukaghlian: INDIAN KINGS

I'd seen them
in the galleys
under the dust
and bleach

cleaners, servants
lesser men
who made my bed
and made me feel ashamed

I saw them dance
on INDIAN night
after a fourteen hour day
under the rugs

I saw them frown and sweat
on elevators
and fear me
because I had more stripes
upon my vest

And just today
a picture
an Indian honeymoon

I recognized the faces
but they´d no uniforms

Princes, Kings
and colourful
jewels, women
the happiness
of being yourself

Kings they had been
in INDIA

KINGS with their turbans
their tunics, silk and threads of gold

with the same faces
of the galley boys
and their dead souls

I never thought
those small dark men
who learnt Yes sir, before they learnt their name
and scrub and dust
and dance like girls
on Indian day

Could have been KINGS
one day in INDIA
not long ago

And of me too,
a Wanderer
I thought perhaps
I´m nothing now
in Spain
or in America

and once perchance
I´ve been
a King
in Uruguay

and I forgot

the regal music
the regal dance
CANDOMBE
my soul
the thing I am


Copyright, Veronica Pamoukaghlian.
All rights reserved by author.

Ralph Setian: [You are my friend, Lizard]

You are my friend, Lizard --
do not be afraid --
you are mon semblable.
More than any other tiny creature
you are welcome
in this house.
You are my frère d'armes --
between your jaunty saurian jaws
and my harrying human heels
we will decimate
the insect-cohorts.


Libreville: 14-IX-1973

Cahier noir by Ralph Setian, The Corybantic Press, Pasadena, 1975. Reprinted by permission of the author.

Վահէ-Վահեան։ Մեկնում

Հոգիս ծըփուն ծով մ՛է այսօր կապուտաչուի,
Ուր կը նաւէ լոյսէ կարապն երանութեան.
Հոգիս կապոյտ հով մ՛է այսօր, որ կը բացուի
Կեանքի կանաչ դաշտին վըրայ բազմաբուրեան։

Միտքս է խորան մ՛որուն լոյսին կ՛իջնէ այցի
Անհետախոյզ խորհուրդներուն քո՜ւրմը խոհուն.
Անտառ մը հոծ, ըստուերամած, ուր կը յածի
Ոգին՝ պայծառ ու չերգըւած նըւագներուն։

Կ՛աճիմ այսօր, կը բազմանամ, կը տարածուի՝մ
Մահկանացու իմ ձեւերուս ցանցէն անդին,
Կ՛ըլլամ երկինք մը բուրումի եւ արեւի,
Ուր հաշտութեան երփնալոյեր կը բողբոջին։

Կը զարնուի հոգւոյս թեւին անապաւէն՝
Շե՛րտ մը բոսոր, շունչ մ՛Հոգիէն անեզրական,
Նե՛տ մը կարծես, մէկնած կապոյտ անհուններէն,
Ու կը թռչի, հոգիիս հէտ, անհունութեան։



ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Ա. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 11, Փարիզ 1939.

Ralph Setian: SEREINADE

Nuit douce
et sérénissime
je suce
le serein visqueux
de ton sein suant
et de tes cuisses
qui frémissent

Libreville: 17-I-1974

Cahier noir by Ralph Setian, The Corybantic Press, Pasadena, 1975. Reprinted by permission of the author.

Ա. Սեմա։ ՀԱՅՐԵՆԱԲԱՂՁՈՒԹԻՒՆ

ՀՈ՜Ն, հեռաւոր ու լըքուած, ահե՛ղ ծովու մը ափին,
Ուր հովն իր երգն հընօրեայ դեռ կը նետէ ափերուն,
Կանաչներու մէջ կորած դեռ կայ գիւղակն իմ սիրուն,
Գամբռի մը պէս յանձնըւած տիւանդորրի մըրափին...:

Ես կը կարծեմ դեռ տեսնել հսկայ ծառերը խոհուն`
Պարտէզին մէջ օծանուտ բուրեան ցողովը ցայգին,
Որոնց վըրայ կը լայննար աղօթքի պէս սրբագին`
Զանգն հեռաւոր մատուռին այգուն շողովն ակաղձուն:

Վերադառնա՜լ, ա՛հ ի՛նչպէս, քու մայրական գգուանքին,
Մոռնալ, այլեւըս մոռնա՜լ պանդուխտի ցաւն ու նորէն
Եղբայրանա՜լ յիշատակ դարձած նախնի՜ մեր կեանքին...:
Գիտեմ, հիմա ա՛լ չըկան հին դէմքերն այն գուրգուրոտ,
Որոնք պիտի աչքերուս մէջ ծովանան ուղխօրէն...
Բայց այդ լալու՜ հաճոյքին հոգիս այնքա՛ն է կարօտ...:

ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ

1929 Սեպտեմբերին հիմը դրուեցաւ ՆԱՀԱՏԱԿ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ հրատարակչականին, որուն նպատակն էր «Հաւագել եւ հրատարակութեան տալ արեւմտահայ նահատակ կամ մեռած գրողներուն երկերը»։

Ուրախ ենք յայտնելու, որ անցած տասը տարիներուն ընթացքին, հակառակ տնտեսական անօրինակ տագնապին, կրցինք լոյս ընծայել տասը լաւագոյն հատորներ ծանօթ գրողներէ։

Արդ, կը գտնուինք գործունէութեան նոր շրջանի մը սկիզբը։ Նահատակ կամ մեռած գրագէտներուն հրատարակութիւնը վերջացած չէ անշուշտ։ Մէկէ աւելի դէմքեր իրենց կարգին, արդէն կազմուած է Արտասահմանի նոր գրականութիւն մը, գրական բոլոր սեռերով։ Հրատարակչական ուրիշ որ եւ է մարմին գոյութիւն չունի այն նոր հոգը ստանձնելու համար։ Նկատի ունենալով ուրեմն օրուան պահանջները, Նահատակ գրագէտներու բարեկամներ հրատարակչական մարմինը նպատակայարմար կը գտնէ ինքզինքը կոչել ասկէ յետոյ

ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ իր գոյութեան տալով աւելի ընդհանուր եւ ընդարձակ իմաստ մը։

Առանձ երբեք շեղելու իր հիմնական նպատակէն, կ՛ընդարձակէ իր գործունէութեան դաշտը, եւ կ՛առաջադրէ հրատարակել նաեւ երիտասարդ կամ տարէց, կենդանի հեղինակներոււ գործերն եւս, պահանջին եւ իր կարելիութիւններու սահմանին մէջ։
…
ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ
Ս. Վրացեան, Մկրտիչ Պասամեան,
բժ. Լ. Գրիգորեան, Շ. Նարդունի,
Հրաչ Սարգիսեան եւ Ա. Խանէտանեան


ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Ա. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 11, Փարիզ 1939.

ARPINE KONYALIAN GRENIER and LORY BEDIKIAN reading

ABRIL BOOKSTORE invites you to join

ARPINE KONYALIAN GRENIER as she reads from her poetry
with guest, local poet LORY BEDIKIAN

THURSDAY, NOVEMBER 5, 2009 - 8:00PM
ABRIL BOOKSTORE- 415 E. Broadway, Glendale, CA

Arpine Konyalian Grenier’s work has been described as a mosaic of narrative that takes us out of our provincial concentration on American life to encompass broader social and geopolitical issues with a decidedly urban and postmodern sensibility. Her poetry and translations have appeared in numerous journals including several anthologies.

while light slowly if it were
ordinary language terrain
life riding over

one bears witness to
with the body and place of an absent body
without the need to establish voice

disclosing addressing
negotiating for place

Admission is Free. Wine and Cheese Reception to follow. For more information, call (818) 243-4112.

Quote for the Month of October

Common speech is what we hear when we do not listen. Common words are what we use when we do not think. Everything else is poetry — the restless, bountiful, uncommon common. And the poem itself is a reminder, a way of changing "I've heard it all before" to "I may never hear this again."


William Michaelian

The Armenian Poetry Project is heading to LOC

APP will be taking a brief break to conduct research at the Library of Congress.

During this period, I encourage you to read through the Project's archives by clicking on the Author or Monthly links found on the right side of the page.

I look forward to hearing from you.

Best regards,

ձ՝

Լօլա Գունտաքճեան/Lola Koundakjian
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dom]com

ԱՐՓԻ ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ: ՔԵԶ՝ ԻՆՁԱՆԻՑ

Եթէ որ բացես հոգուս ծալքերը,
Այնտեղ կը տեսնես գրւած է միայն՝
Ես սիրել եմ քեզ:
Թէ որ թափանցես սրտիս խորքերը,
Այնտեղ կը տեսնես գրւած է միայն՝
Ես սիրել եմ քեզ:
Երգերիս փունջը,
Միայն ու միայն
Նւիրել եմ քեզ,
Դու սէր իմ յաւերժ:

ՄՈՒՇԵՂ ԻՇԽԱՆ: ՀՐԱԺԵՇՏԻ ԳԻՆԵՁՕՆ

Կ'ուզեմ նստիլ սա քարին, գարնան անուշ արեւին
Եւ ծառերուն հետ անշարժ դիտել երկինքը կապոյտ,
Կ'ուզեմ ըլլալ իմաստուն, ինչպէս ծերերը գիւղին,
Որ անդորրին հեշտանքով կ'արբենան լուռ ու անփոյթ։

Կ'ուզեմ նստիլ, ծառին տակ ճամբորդի մը պէս յոգնած,
Որ կը նայի կարօտով անվերադարձ այն ճամբուն,
Ուրկէ անցաւ մերթ մանուկ, մերթ պարմանի փառապանծ
Եւ մերթ կեանքի բեռան տակ կքած ստուեր մ'օրօրուն։

Այս պահը բաւ է ինծի իր արեւով ոսկեշող,
Հողէն, ջուրէն բարձրացող իր համերգով կենսալի.
Կ'ուզեմ ըլլալ սրտագոհ ինչպէս խոնարհ աղօթող
Եւ փառք տալ միշտ որ դեռ կամ իբրեւ մարմին ու հոգի։

Ոչ անցեալի ափսոսանք, ոչ գալիքի սպասում.
Աշխարհն ահա իմ դիմաց հորիզոնէ հորիզոն.
Արարչութեան երկնային չունիմ գանգատ եւ հարցում,
Կեանքս դարձեր է արդէն հրաժեշտի գինեձօն…


Դեկտեմբեր 1, 1989

«Իրիկնալոյս Ռումբերու Տակ»

ԱՐՓԻ ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ: [Օրն իր վերջին]

Օրն իր վերջին
Ճառագայթն է ճամբում
Տիեզերքի օրէնքով
Գրւած գրքում:
Գիշերը գալիս է լուռ,
Խորհրդաւոր,
Որ կատարի
Խորհուրդը նոր:
Սակայն մարդը
Զինւած ամուր
Քէն ու ոխով՝
Պիտ ողջունի այգաբացը:

Հոկտեմբեր 2008

Alec Ekmekji: Just like that

Click here for the audio segment of Alec Ekmekji's Just Like That read by Lola Koundakjian.

Just like that
he found a girl,
he found a riverbank,
just like that
she lay her back
on the knowing grass,
just like that
he found her lips
he found her buttoned blouse,
just like that he married
he married someone else.
Now sometimes she sees him
at the riverbank,
looking for loose gold buttons
in the dew on the grass.




This poem has appread in BIRTHMARK, a bilingual anthology of Armenian-American poetry. Published by Open Letter, 1999.

Ճիշտ այդպէս
գտաւ աղջիկ մը,
գտաւ գետափ մը,
Ճիշտ այդպէս
աղջիկը պառկեցաւ
խոտին վրայ,
Ճիշտ այդպէս
գտաւ աղջկան շրթունքները,
գտաւ աղջկան կոճկուած շապիկը,
Ճիշտ այդպէս ամուսնացաւ,
ամուսնացաւ ուրիշի մը հետ։
Հիմա ան երբեմն կը տեսնէ զինք
գետափին,
ցրիւ ոսկէ կոճակներ փնտռելով
ցօղաթուրմ խոտին մէջ։

Translated by Vartan Matiossian

ՄՈՒՇԵՂ ԻՇԽԱՆ: ՀԱՅԸ

Նիւ Եորքէն Փարիզ, մինչեւ Սահարա,
Մինչեւ Հնդկաչին
Հայ կայ ու չկայ…
Ունկնդիր օտար ձայներու կանչին
Աշխարհատարած հայն ամենուրեք
Արքայ ու ծառայ…
Հայը տարագիր այսօր վառ արեգ,
Վաղը՝ լուսնկայ
Եւ դեռ բօթաբեր հողմունք ու ամպեր
Երկինքին վրայ.
Երկրի երեսին, Սփիւրքը վկա՛յ,
Հայ կայ ու չկայ…
Հիւսիսէն Հարաւ, մինչեւ Արեւմուտք,
Մինչեւ Արեւելք,
Անցեալի արցունք, նոր կեանքի սիրերգ,
Թոռնիկ ու հանի,
Իրարմէ բաժան, իրար անծանօթ,
Հողմավար ծղօտ,
Աշհարհի սրտին բացուած դառն վէրք,
Հազար նոր երանգ հին ծիածանի,
Հողազուրկ այգի ու ծառ ծիրանի,
Հայը կÿարիւնի,
Հայը կը հալի…

Երկրի երեսին գնա ու գնա,
Սփիւռքը վկայ,
Հայ կայ ու չկայ…


«Արեւամար»

29 Մարտ 1982

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԿՈՅՍ ԱՆՁՐԵՒԸ ՈՐ ԿԸ ՄԱՂՈՒԻ

Խափշիկ ամպերու քօղին տակ
 կիթառներու հեծկլտուքը կ'ըմպեն բաժակ - բաժակ
Յամեցող աղջամուղջներէ անդին
 ապրումներ կ'որոնեն անկորնչելի
Լեզու ունին չեն խօսիր - աչք ունին չեն դիտեր
 ականջ ունին չեն լսեր

Կոյս անձրեւին տակ որ կը մաղուի
 բոց շրթներ կ'ընձիւղին
Մինչ խոպան դարձած սրտերու վրայ
 հէքեաթունակ գարուններ կը ծաղկին
Եւ մոխրացած երակներու մէջ
 սիրատենչ հրաբուխներ կը թնդան

Խափշիկ ամպերու քօղին տակ
 սիրոյ անձրեւը կը մաղուի կայլակ - կայլակ

18. 3. 1971

William Michaelian: Some Mornings the Silence

Some mornings
the silence
in this house
is so profound,
I wonder
if my mother
will ever wake again.

Will I be the one
who finally opens
her bedroom door,
or will she?

Eight o’clock, nine,
ten — and yet instinct,
or something like it,
tells me it will not
end this way.

If her mind
doesn’t wake her,
her body will.

When at last I hear
her toilet flush,
I feel the strangest
sense of grief.

I feel the pain
of disappointment,
and the joy
of pure relief.

August 25, 2006

Ժանոյ ԻփՃեան։ [Տասը կարճ օր դրախտային]

Տասը կարճ օր դրախտային,
Սէր ու արցունք, կսկիծ ու խինդ,
Տասը կարճ օր ցնորային
Մէկս կիւսին պարգեւեցինք։

Տասը կարճ օր յագեցնելու
Տարիներու քաղցը բարդած,
Տասը կարճ օր նոր կեանք տալու
Մեր հին սէրոյն ա՛լ նորոգուած։

Տասը կարճ օր հրատոչոր,
Գիրկ ու համբոյր, պահեր քնքուշ
Անկրկնելի տասը կարճ օր
Քսանեւութ տարիներ ուշ։

Նիկոսիա -2004

William Michaelian: The Sunlight on My Mother’s Face

These soft, newborn leaves remember the sunlight that warmed
my mother’s face, they bear the scent of soap and sweat and meals
rising from her skin, they recall the rough broom in her hand,
the mirror she wiped clean to reveal her sweet astonished childhood,
her father splitting wood with his patient care-worn axe,
her mother’s tired back, her wood stove, pies, and peaches,
the sparrows in the trees outside, barking dogs, tramps at the door,
hard green plums in spring, honey-white alyssum crowding the walk,
flour on the floor, fragrance, sound, voice, bone, spirit,
a soot-filled rail car bringing letters home, a lullaby for children
sleeping in their graves, a song for wise old men who have forgotten
their best friends’ names.

Who remembers everything? One clear moment is enough,
distilled by warm hands and taken from a cup, cradled by the tongue,
whispered, swallowed, praised, sung, nourishing the blood,
calling from the marrow, an orange-scented breeze, the hum of bees,
nerves, fingertips, muscles, toes, a solemn recitation of what no one knows.
One clear moment is enough, for the petal of the rose pressed soft against
a young girl’s lips, for the story composed by the drama of her senses,
of a brave ship lost while still in sight of home, her mad crew guided
by unknown constellations.

Now she is eighty-three, and the sunlight on her face remembers me.
It remembers the boy I have been and will never be again, caresses the lines
and fences with eyes blind to my disgrace, inscribes a message on the wind,
seeks, blesses, grieves, attends, ceaseless in its toil, eager to begin,
the sunlight on my mother’s face remembers me.

March 21, 2005

Եղիա Տէմիրճիպաշեան։ [Կը նմանիմ ես…]

Կը նմանիմ ես այն ծառին, որ կիսով հողէն խլուած է եւ որոյ արմատին նրբագոյն ծայրերէն մինչեւ երկնաբերձ կատարին բարակ ճիւղերն հեծեծանք մը կը պտտի օրն ի բուն։ Սենեակիս առաստաղն երկնամարի կը փոխուի իր կաթէ ճանապարհով եւ իր համաստեղութիւններով, եւ ադամանդներ ոտիցըս տակ ցանուած կը տեսնեմ, որոնց վրայ կիսամերկ կը պարեմ օդանոյշ ոգիներուն հետ, երկնահոս նուագաց ընկերակցութեանբ։


Եղիա Տէմիրճիպաշեան Նամականի

New Book publication by William Michaelian

William Michaelian’s newest release is The Painting of You, the first volume in his Author’s Press Series. He is the author of two poetry collections, Winter Poems and Another Song I Know, published in 2007 by Cosmopsis Books. His other books include Songs and Letters, a 716-page collection of poetry and prose; A Listening Thing, a novel published here in its first complete online edition; No Time to Cut My Hair, a collection of seventy stories; and One Hand Clapping, a daily journal in two volumes. Michaelian’s stories, poems, and drawings have appeared in many literary magazines and newspapers, including Ararat, a quarterly that features literary and historical work on Armenian subjects. His work has been translated into Armenian, published in Armenia’s leading literary periodicals, and read on Armenian National Radio. His artwork continues to capture attention, and is used widely online; one of his drawings is included in a William Saroyan centennial edition released by Heyday Books in 2008. The author lives with his wife and family in Salem, Oregon.

To purchase copies of the book, click here.

Կարիկ Պասմաճեան։ Աշուն

Click here for the audio segment of Garig Basmadjian's Fall read by Lola Koundakjian.

Ջրերը ներկուել են
անվնաս կարմիրով։

Փակուած սենեակում անգամ
ամէն բան շարունակում է
ծերանալ։

Բոպիկ ոտքերով հրեշտակներ
քայլում են, պարում
տանիքների վրայ։

Թռչունների թեւերը
կարկատանուած են։

Անձրեւը շիրմաքարեր է լուանում
եւ այլանդակում դէմքերը
շպարուած կանանց։

Թողութի՞ւնդ.
այն գնացքի մէջ չէ,
ուր գտնւում ես,
այլ այն մէկի, որ հենց հիմա
կողքիցդ է անցնում, հեռանում։


Կարիկ Պասմաճեան, Բեղմնափոշի, 1976 Փարիզ

Ժանոյ Իփճեան: Լապտերներ Թղթեայ

Ես ու դուն,
Յոյսի ու սիրոյ լապտերներ թղթեայ,
Կեանքի սայթաքուն գետակին վրայ,
Կը նաւարկենք մենք մեզմէ ակամայ։

Ես ու դուն,
Գետակին վրայ դեռ մնանք պիտի,
Մինչեւ որ հասնինք ափը դիմացի,
Կամ լապտերներուն թուղթն ամբողջ այռի։

Նիկոսիա - 2004

Nayiri: In the Fall of Life

Golden leaves, sweaters and chills
Winter sliding down the hills
Arthritis, medicine and pills
Are somebody else’s ills.

Attaining three scores and ten
(when did this aging happen?)
Hit me like an absurd farce
Who? Me? I don’t grow that fast.

Shaky knees that disengage
Bones turning to cartilage
White hair growing on my crown
Are happenings I disown.

My heart beats much louder now
More than I care to allow.
I get sensational thrills
Sans those damned blood pressure pills

And if I were not so shy
I would write to Santa dear:
“Next time, please, when you stop by,
Knock louder, ‘cause I can’t hear.”

Յակոբ Պալեան։ ԱՀԱԳՆԱՑՈՒՄ

Հին օրերուն բարութիւնը ցնորք չէր
ի՜նչ յուզումով կը կարդայի կակաչ
հեթանոս հարճ մշակ Վահագն երգող
ճիչն ահաւոր բանաստեղծին Վարուժան
Վարուժա՜ն, ցաւդ երգ դարձուցիր
մողոքներուն դէմ կանգնած երգեցիր`
«Ուղեղս կերան իշամեղուներն
ամբարշտութեան»
Գռիհներուն մէջ վաշխառուներու
բնազդներով կը տեւեն իշամեղուներ
կիրք են ընչաքաղց բարին կրծող
դափնիներու երազներով տոչորուն
Հիւանդ է բանաստեղծ երէկի տղան
լքուած ու անտէր քէներու թիրախ
զգայուն սրտի խօսքերն շողարձակ
դատարկ փառքերու եղան ստուեր
Հիմա ինք գիտէ որ հաւատարիմ
անաւարտ եւ անաղարտ սէրերու
լոյսն ինք կրեց եւ պիտի կտակէ
Ոսկի Հորթի երկրպագուներն անարեւ
մարախներու աւեր ձգած իրենց ետին
տապանաքարն իրենց ամբարիշտի
պիտի ըլլայ մարմար անլեզու:

Յուլիս 2004

Ժանոյ Իփճեան: Սիրոյ Անէծք

Թող որ անգղերը անապատներուն
Հրեղէն աչքերդ այդ կտցահարեն,
Ինչպէս քամահրանքն այդ քու մութ հոգւոյն
Կը խլէ անոյշ կեանքը իմ սրտէն։

Ես ամէն գիշեր աղօթեմ պիտի,
Որ հոգիդ տանջուի՝ ցերեկ եւ գիշեր,
Սիրոյդ տիրանայ մէկը տմարդի,
Դժբախտանաս դուն, ունենաս ցաւեր…

…Բայց երբ այս բոլորն իրականանան,
Պատկերդ երկա՜ր ես պիտի դիտեմ
Ու հոգիս խեղդեմ արցուքով ու լամ.
Ես ծաղիկներով դամբանդ պիտ կերտեմ։

Նիկոսիա - 1975

Robert H. Sarkissian: A Choice and a Breath

To serve is a choice and a great joy and fire
But it takes a while and a while to take
A slow-cooking slaking of passionate thirst
Like walking for miles to a wandering lake

To yield is a death but a life and a breath
When birthed it will give in its natural state
And one of the choices will fall by the side
No longer a voice that would have any weight

Ժանոյ Իփճեան: Երեկոյ

Երեկոյեան՝ չմթնցած,
Արեւմուտէն քիչ մը առաջ,
Թռիչք կ՛առնեմ, մտքով կու գամ
Գերեզմանիդ այցելութեան։

Ու հոտաւետ, բունջ մը ծաղիկ,
Հազար փաթիլ՝ հատիկ-հատիկ,
Հողաթումբիդ գլխուն դրուած
Խաչին շուրջը կը զետեղեմ։
Կը զրուցենք՝ հոսկէ-հոնկէ,
Օրուան մասին որ անցեր է,
Փսփսալով կը զրուցենք
Մեր անցեալէն, ապագայէն։

Երեկոյեան՝ չմթնցած,
Արեւմուտէն քիչ մը առաջ,
Գէթ մի քանի հապճէպ վայրկեան
Ես կը մոռնամ լեղի ներկան։

Կը կատակենք զուարճաբար,
Ինչպէս ամէն անգամ կ՛ըլլար,
Կարծես տակաւ բան չէ փոխուած,
Մեր առօրեան չþայլափոխուած։
Շուտով սակայն հրաժեշտի
Ժամը տխուր մեզ կը հասնի,
Բաժանումի պահը արդէն
Զիս կը խթէ համառօրէն։

Երեկոյեան՝ չմթնցած,
Արեւմուտէն քիչ մը առաջ,
Հոգիս լեցուած՝ սէր անթառամ,
Ես միս-մինակ տուն կը դառնամ։

Լոնտոն - 2009

Introducing Jean Ipjian/Ժանոյ Իփճեան

Born in Beirut in 1958. After a brief say in Kuwait, is sent to Cyprus to the Melkonian Educational Institute. Graduates in 1975 and moves to Armenia to study engineering.

In 1977 while still in Yerevan marries Lola, a fellow student at the University, and moves from Cyprus. Works closely with Artsakank and Gibrahayer papers.

From 1986 to 2008 lives in Cyprus then moves to London due to his wife's ill health.

Jean and Lola have three sons, a daughter, a grandson and a granddaughter.

Յակոբ Պալեան։ ԻՆՉ ՓՈՅԹ

Անձրեւէն ետք
Բացուած է կապոյտը անհուն
Պարտէզին մէջ
Չեն լսուիր գոռոցները զազիր
Ոչինչ ըսող
Հեռատեսիլին եւ ձայնասփիւռին
Բառեր բառերը
Կիրքի եսի սուտի վարագոյր
Տերեւներուն մէջ թզենիի
Պարը խօլ եւ անհոգ
Սարեակներու
Անօթիի թափահարումներով
Առաջի եւ վերջի մղձաւանջէն
Ազատ եւ զերծ
Բնութեան կարգը
Կը յուշէ ընդդէմ աղմուկին
Փսխունքն
Շահախնդիր քաղաքակրթութեան
Չարին դէմ
Անզօր են նկուն ազնիւն ու բարին
Դաւին ու վատին
Կայսրութիւնը ամենակալ
Անձրեւէն ետք
Սաղարթներու վրայ կը փայլին
Կաթիլներ բիւրեղեայ
Որոնց վրայ կը փշրուին
Ճառագայթներն արեւուն
Ջերմ ու կենսաբաշխ
Ծնելով շռայլ գոյներ
Ծիածանի մը երբներանգ
Հեռուէն կը լսուին
Դաշնակի հնչիւններ մեղմ
Կը տարածուին
Եթերին մէջ անշարժ միջօրէի
Այն պահն է
Երբ հորիզոնները կը հեռանան
Ի~նչ փոյթ
Եթէ անսահմանութիւնը կը վերցնէ
Կապանքները կապարային
Աչքերու եւ սրտի
Անեղծութեան համանուագին հետ
Եւ նախքան
Մեծ խորհուրդը եւ հանդիպումը
Գերիրական
Որոնումը իմաստներու
Երթը ճշմարտութեան
Թեւ կ’առնեն
Եւ ինչ որ անդին կայ անցաւորէն
Կը նուաճուի
Փայլատակումը առաջի եւ վերջի
.....

25 Յուլիս 2007

This poem appears courtesy of the author, Hagop Balian.

Վիոլետ Գրիգորյան: ԿԵՍԳԻՇԵՐ

Եվ լիալուսինն է բեմ բարձրանում՝ ձույլ ճենապակի, վարժ խամաճիկվար, մատներն է շարժում, թելերը ձգում…
Ու բարձրանում են հմայված ջրերը, ժիր առնանդամները, քնաշրջիկները, շների դնչերը…
Վեր, ավելի վեր, քան ավազը, քան կինը, քան տանիքներն ու կամուրջները, քան պանդոկներն ու գնացքները…
Բայց ես, ես չեմ կարող անգամ ձեռքերս բարձրացնել…
Բայց ես, ես չեմ կարող անգամ հայացքս բարձրացնել…
Ես չեմ կարող խոսքը բարձրացնել խոսքից։
Ես քայլեցի մինչև բեկումը վարդի, վերջին փուշը սիրտս ծակեց։
Ես մոտեցա մինչև վարքը սոճուտի – երանելի ծառեր՝ նիրհած կանաչ օրգազմի մեջ – թափված կոների վրա գայթեցի։
Ես սառույցի վրա մահպար պարեցի, բայց սկուտեղով կաղամբի գլուխ ինձ մատուցեցին։
Ես ոսկի տվի դրամափոխին, նա գույնզգույն թղթեր տվեց, շոր կկարեմ այդ թղթերից ես ինձ հարմար։
Ես նայեցի ու տեսա՝ լալիս եմ։
Ես նայեցի ու տեսա՝ տխուր եմ։

Աչքերս փակում եմ – տխուր է, աչքերս բաց արի – տխուր է, գլուխս շրջեցի – տխուր է, հինգ լուցկի կվառեմ – տխուր է, լուսամուտի տակ Մառետը փողոցում թունդ սակարկում է, գիրքը բացում եմ – ճերմակ եղջերուն էջով մեկ ցատկոտում է, ճյուղավոր եղջյուրները տողերի մեջ են խճճվում, կեռնեխը ճյուղից ճյուղ թռավ, սպասեց-տեսնի՝ բան չի՞ փոխվում, վարազը երկու տող վազվզեց բացատում, տրորեց խոտերի օրորը, կայծոռիկներն ասացին՝ եղիցի լույս, բվեճն ու խլուրդը շշմած մնացին, իմ մոմի լույսը թրթռաց (մթնում Մառետը դեռ սակարկում է), փայտփորիկն ասաց՝ թըխկ-թըխկ, կտցարը – հո հիմար չէ՞ – չի հավատում, կեռնեխը տողից տող թռավ, սպասեց- տեսնի՝ բան չի՞ փոխվում, եղջերուն գլուխը թափահարեց, եղջյուրը հանեց տողերի միջից, վարազը մի թումբ էլ տրորեց, ո~նց է իրեն երևակայում, դաշտամուկը գլուխը հանեց – նույն անշնորհքն է լոպպազություն անում, մի կիսատող էլ ցիռը արածեց՝ միեղջյուրի աչքից հեռու, կեռնեխը էլի սպասեց, տեսավ՝ բան չի փոխվում, հետ թռավ մյուս ճյուղին… Ու մեկ էլ՝ ես հազացի, Պանը ինձ տեսավ, ուրախ մոտեցավ, մազերս շոյեց, ինձ համար շվի է նվագում, մեղմ ծածանվեցին վարագույրներս (դրսում Մառետը դեռ սակարկում է), նիմֆաները ինձ զարդեր տվեցին, սնգույր ու սուրմա, բարկօծանելիք, սիրո հմայիլ ինձ նվիրեցին, մազերիս վրա՝ մետաքս վարշամակ, ոտքերիս հարմար սիրուն սանդալներ ինձ հագցրեցին, չար աչք ճաքեցնող կապույտ ուլունքն էլ թևիս կապեցին, ինձ տարան գետափ, ասացին՝ նայիր, չքնե՞ս հանկարծ, ուշադիր նայիր…
Սև ջուրն եկավ՝ չմտա,
մոխրաջուրն եկավ՝ չմտա,
ժանգաջուրն եկավ՝ չմտա,
ոսկեջուրն եկավ՝ մազերս լվացի,
կաթնաջուրն եկավ՝ երեսս լվացի,
վարդաջուրն եկավ՝ մարմինս լվացի,
թափանցիկ ջուրը որ եկավ, գետը ցատկեցի, ջրահարսի հետ ջրում խաղացի, ջրում երգեցի, ջուրը ցայտեցրի (լուսամուտի տակ Մառետը գոռաց,- «Էս ի՞նչ խուժան է կեղտաջուր թափում»),- վարշամակս քամին պոկեց, սանդալներս ջուրը տարավ, գլխաբաց ու ոտաբոբիկ՝ ես խոտերին թավալվեցի, անտառահարսներն ինձ հավանեցին, ինձ գուրգուրեցին, դեմքս գգվեցին, պորտս լիզեցին, իրենց նուրբիկ ստինքները ստինքներիս մեղմ հպեցին, ազդրերն իրենց ազդրերիս մեջ խճճեցին, տամուկ լեզվով խուտուտեցին, նվաղեցրին, ճապաղ դոնդող՝ ես խոտերին լղոզվեցի… Մեկ էլ տեսա` պատմելու բան ունեմ արդեն, ձիգ ձգվեցի, ցողունաբար օրորվեցի – ահա հիմա ես ասողիկ եղեգ դար… շը’խկ – լուսամուտի տակ մեր Մառետին ապտակեցի,- «Այ տուֆտա քած, դոլարը ո՞ւր ես կոխում»,- Պանը փչեց, ու էջերը խառնվեցին, ու ես էդպես կենտավրոս էլ հենց մնացի,- կես եղեգ ու կես Վիոլետ, ինձնից արդեն ՝ էլ ի՞նչ սրինգ։ Գիրքը փակեցի- տխուր է։ Լուսամուտը փակեցի - տխուր է։

Եղեգերեն լավ չգիտեմ,
Վիոլետը – քիչ է գալիս,
բայց դե, մի ձև կյանքս պատմեմ,
ախ, մառետներ, լացուկոծեք
մեկ ինձ վրա, մեկ էլ՝ բախտիս։
Կեսգիշերին մատս մեռավ։
Ես նստեցի դռան շեմին
ու լաց եղա մատիս վրա
ու լաց եղա՝ առհասարակ։
Իմ հայրը ինձ բռնաբարեց,
մայրս ծախեց իմ մատանին,
եղբայրս ինձ ասաց՝ վհուկ,
քույրիկներս ինձ ծաղրեցին,
սիրածս ինձ հղիացրեց
ու թողլքեց մութ գիշերին,
խորթ հարևանս մոտ եկավ
ու թու… թքեց իմ երեսին,
քեռիներս քորոցներով
ողջ մարմինս ծակծկեցին,
ու մեխապատ տակառի մեջ՝
ինձ վերևից գլորեցին,
կաղնեփայտե՝ հարմար դագաղ
զարմիկներս նվիրեցին,
ընկերուհիս փեսացուիս
շուտ քաշ տվեց իր անկողին,
ավագ որդիս կազինոյում
տանուլ տվեց իր մամային,
կաղ աղջիկս նկուղներում
գոհացնում է վարորդներին…
Ի լրումն ամենայնի՝
կեսգիշերին մատս մեռավ։
Ախ, մառետներ, բարձր լացեք,
մատիս տվեք մի ողորմի։

Ես յոթ տարի չեմ խոսել ու չեմ ծիծաղել,
ես յոթ տարի թել եմ մանել,
ես յոթ տարի կտոր եմ գործել,
ես յոթ տարի շապիկ եմ կարել,
բայց ոչ մի կարապ եղբայր չդարձավ,
իսկ արքայազնը ինձ չի ճանաչում,
աչքերիս չի նայում, մազերիս չի նայում,
միայն կոշիկիս չափն է ստուգում…
Մոխիրների մեջ, մոխիրների մեջ,
Մոխիրների մեջ կթաքնվեմ ես նրանից։

Բայց ես, ես տեսել եմ, թե ինչպես է վարդը աչքերը փակում, իրանը ձգում, գլխիկը դնում երկնքի բարձր զոհասեղանին. նա ինձ շշնջաց՝ իմ տեղը կանգնիր։
Բայց ես, ես տեսել եմ, թե ինչ հզոր շիթով արյունը խփեց մարդու դարպասից ու ինձ ողողեց – գույնզգույն որդեր ինձ շուլալվեցին։
Բայց ես, ես քանի անգամ թղթե շորերով ձմեռվա մեջ եմ ելումուտ արել, իսկ իմ փնտրածը՝ միշտ սառույցի տակ, աչքս տեսնում է, ձեռքս չի հասնում, աչքս տեսնում է, շուրթս չի դիպչում, աչքս տեսնում է, հոտը չեմ առնում, աչքս տեսնում է…
Բայց ես՝ ոտքիս զանգուլակ, բորոտի հանգույն քանի ~ անգամ եմ – զընգ-զընգ՝ հեռացեք, առողջ մանուկներ, զընգ-զընգ՝ շրջանցեք, հարուստ աղջիկներ, զընգ-զընգ՝ չնայեք, սիրուն տղաներ, զընգ-զընգ՝ չվթարվածներ, զընգ-զընգ՝ չխոտանվածներ, զընգ-զընգ՝ չորդնածներ, զընգ-զընգ՝ չժահրոտածներ, զընգ-զընգ՝ չխաթարվածներ… Քանի ~ անգամ եմ ես ինձ պարտակել գուժկան զրինգի կայլակների մեջ… Բայց խուլ մի մեղու՝ թիռ ճեպընթացիկ, շուրջս է պտտվում, մոտենում է ինձ բոլոր կողմերից, նա ինձ կակոսի սիրո կնճիթով, նա իմ վերքերից նեկտար կքաղի…
Բայց ես, վերջապես, տասնչորսերորդ գիշերը որ գա, կպառկեմ ջրի կաթիլի վրա, սիրտս՝ կարմիր խայծ, կհենեմ ճկուն, ձիգ ողնաշարիս, ու մի ծղոտիկ ատամներիս մեջ՝ լյա-լյա, լյա-լյա-լյա՝ դիպվածից անդին…
Իսկ երբ բարձրանա լիալուսինը, շը’խկ կբարձրանա ժիր առնանդամս՝ վեր, ավելի վեր, քան ավազը, վարդը, մոխիրը, դրոշը, խոսքը, դրամափոխը, ողբերգությունը, ֆարսը, հայրս, մայրս, սպորտը, մաթեմատիկան, պատվիրանը, անեծքը…
Վեր, շատ ավելի վեր, քան այս ողջ, այս ամբողջ ճապաղ դոնդողը։



Violet Grigoryan

Midnight

Translated by Margarit Tadevosyan-Ordukhanyan



And the full round moon enters the stage, hand-painted porcelain, a skilled puppet-master of sorts, spreading its fingers, pulling the cords….

Enchanted by it, everything rises: the agile male organs, the waters, the dogs and the sleep-walkers.

Rising higher and higher, higher than the sand, higher than the woman, higher than the roofs, higher than the bridges, higher than the taverns, higher than the trains.

But I cannot raise so much as my arms….

But I cannot raise so much as my eyes….

But I cannot raise a word from a word.

I walked on until the passing of the rose, but it pricked my heart with its final thorn.

I walked on closer to the thicket of the pines, those dreamy trees that gently swayed in their green orgasm, but then I tripped on their pinecones and fell.

I danced the dance of death on ice, but all I got for it was a head of cabbage on a trey.

I gave some gold to a money-changer, and he gave me colored shreds of paper for them; I’ll use them all to make a dress that covers me and fits my body.

I looked and discovered that I was crying.

I looked and discovered that I was sad.

* * *

I close my eyes, it makes me sad; I open them-still makes me sad; I turn my head, it makes me sad; I light five matches-still makes me sad; in the street, right under my window, Maret is haggling passionately; I open a book and lo, a white deer skips down the page, and its branching horns get tangled between the lines; a thrush hops from one branch to another, waiting for some sign of change; the wild boar runs around the meadow for a couple of lines, stomping out the undulating grass; the fireflies declare, let there be light; the mole and the owl just sit in one place, dazed; the light of my solitary candle flickers (in the dark Maret’s still haggling); the woodpecker says knock-knock; the snipe-it’s no dope-doesn’t answer, it knows better than that; the thrush hops from one line to another, waiting for some sign of change; the deer shakes its horns free, disentangling them from the lines; the boar stomps out another bush-just watch it gloat; the field mouth peeks out to check what the commotion is to find the same ham wreaking havoc, and nibbles on another leaf, safely hidden from the unicorn’s eyes; the thrush waits for a little longer, despairs of change, and moves to a different branch. Suddenly I cough; Pan notices me and approaches me with joy, he touches my hair, plays his flute for me; the wind gently ripples my curtains (outside, Maret is still haggling); the nymphs bring me offerings of ornaments, blush and hair-dye, and sandalwood oil; they give me charms, a silk kerchief for my hair, they fasten a blue bead to my arm to ward of all the evil eyes, they take me to the bank of the river and bid me to look, beware, don’t you fall asleep, look closely….

The black water came, I didn’t go in,

the ash water came, I didn’t go in,

the rust water came, I didn’t go in,

the gold water came, I washed my hair in it,

the milk water came, I washed my face in it,

the rosewater came, I washed my body in it,

and when the clear water came, I jumped into the river, frolicked with a mermaid, sang in the water, splashed in the water (under my window, Maret yelled out-what miscreant is dumping dirty water?), the wind ripped the kerchief off my hair, the water washed away my sandals, I rolled around in the grass, my head and feet completely bare; the forest spirits fancied me, they pampered me, caressed my face, they licked my belly-button clean, they pressed their luscious breasts to mine, they wrapped my wanton thighs in theirs, they tickled me with their lithe tongues, they turned me into a soft mass, just spread around in the grass. Then suddenly, I realized that I had something to tell, so I stood up, swayed in the wind-a blade of grass, then, as I began changing into a singing re…. whack, under my windows someone slapped our Maret, you stupid bitch, why are you shoving me these dollar bills? Pan blew up a storm, the pages got mixed up, and I stayed like that, a centaur-half-reed and half-Violet. What kind of a reed-pipe would I make now? I shut the window, sad. I shut the book, sad.

* * *

I don’t speak reed very well

For Violet doesn’t come much,

Yet I still feel I must somehow tell

The story of my sorry life,

Marets, go forth with your laments,

Bemoan my luck, bemoan my fate.

At midnight, sharp, my finger died.

I went outside, sat on my porch,

Let myself go, and cried and cried,

Over my finger and my life.

My daddy raped me at some point,

My mommy went and sold my ring,

My brother, well, he called me “witch,”

My sisters all derided me,

My lover left me with a child

Inside my womb and left one night,

Our weird neighbor came to me

And sa… and spat upon my face.

My uncles stuck me with sharp pins,

And then they rolled me down the hill

Inside a barrel, lined with nails,

A cozy coffin made of oak,

My nephews gave me as a gift.

My friend seduced my fiancé,

My eldest gambled me away.

My young lame daughter pleasures drivers.

And to the sound of utter silence

My finger died today at midnight.

Marets, begin your loud laments,

Offer a prayer for its peace.

* * *

I have not talked or laughed for seven years

I have done nothing but spin yarn for seven years,

I have been weaving a cloth for seven years,

I have been stitching shirts for seven years,

But none of the swans turned into a brother,

Nor does the prince ever recognize me,

He doesn’t look into my eyes or at my hair,

He just keeps checking the size of my shoe….

In the ashes, in the ashes,

In the ashes I will hide from him.

* * *

But I, I have seen a rose closing shut its eyes, stretching its long spine, placing its own head on the sacrificial stone; it whispered to me, come and take my place.

But I, I have seen how the blood gushed out from the gates of man, washed all over me, and how multicolored warms wove their cocoons in my flesh and skin.

But I, I have wandered long in the winter’s chill, in my paper clothes, and that which I

sought was covered with ice; what my eyes could see, my hands couldn’t reach, what my eyes could see, my lips couldn’t touch, what my eyes could see, my nose couldn’t smell, what my eyes could see….

But I, with the leper’s bell tied around my leg, many times I’ve chimed, ring-ring, healthy babes, run away from me, ring-ring, wealthy dames, move away from here, ring-ring, look away, pretty little boys, ring-ring, unafflicted folk, ring-ring, the unrancored ones, ring-ring, the unworméd ones, the unscathéd ones…. How many times did that tinkle of forewarning shield me! But a deaf bee with a stealthy flight buzzes over me, probes me on all sides, wants to furrow me with its trunk of love; it will gather nectar from my oozing sores….

But I, after all, at the fortnight’s end, will recline upon a single water-drop, with my heart as bait; I will stretch my back, lie down, supine, with a blade of grass pressed between my teeth, and la-la la-la-la, undaunted by what’s passed.

And when the full moon appears, bang, up will go my penis, higher than the sand, higher than the rose, higher than the ash, higher than the flag, higher than the word, than the money-changer, the tragic and the farce, higher than my parents, higher than the sports, math and the commandments, higher than the curse….

High and higher still, higher that this whole, this entire trembling mass….

Robert H. Sarkissian: Booktellers

Books on shelves, on reserve, those that sell
hard and soft, spines and covers
diagnoses in chapters, science or characters
they sit and smell like musty cellars
worlds inside unto themselves
carried and borrowed, traveling onward
coming full circle and tumbling downward
beautiful pages of pulpous delight
yellowing corners, but lovely, and only
if I could understand or maybe remember
that which I read last year in September
I’d eat all the paper my stomach could hold
digesting the letters, and numbers, in bold
and cough up the words I love to recite
the words that deserve to be told I would tell

ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ՝Պէյրութի մէջ

ԲԱԳԻՆ գրական հանդէսի կազմակերպութեամբ՝

ԸՆԹԵՐՑՄԱՆ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ՝

Պէպօ Սիմոնեանի «Միջերկրականի լոյսերուն դիմաց» քերթողագիրքէն եւ «Էջեր եւ նիւթեր գրականութեան» Ա. հատորէն։

Տեղի պիտի ունենայ Չորեքշաբթի, 14 Հոկտեմբեր, երեկոյեան ժամը 6-ին, ԲԱԳԻՆի խմբագրատան մէջ, Շաղզոյեան կեդրոն, 2-րդ յարկ։


Ծանօթ.- Հանդիպման ներկայ պիտի ըլլայ նաեւ հեղինակը։


ՀՐԱՒԷՐ

Անահիտ Հայրապետյան: [Ես սովորեցի ծաղիկների ներկայացումը]

Ես սովորեցի ծաղիկների ներկայացումը,
Մշտարթուն կամակորությունը
ծիածանագույն մազերը թափում է աչքերիս,
Շարում տեսադաշտիս պատնեշը…
Բողոքի ելեւէջները քնքուշ են ու առկայծուն,
Մաքուր է ծաղիկը,
Ես սովորեցի պաշտել, ինչպես ծաղիկը,
Տենչում եմ բացակայությունը,
Գլուխս լիքն է գաղափարներով,
Համրում եմ…

Robert H. Sarkissian: The Icon

In a room emptied
Light shone like fast heat on a road
The colors lucid
Sensuous fire flowed
            Who would not have heard
            Or could have ignored
Sound from another world
            That always glowed

Introducing Robert H. Sarkissian

Robert H. Sarkissian lives in Newton MA with his wife Audrey. He attended Northeastern University and received a degree in electrical engineering in 1995, and currently works as a technical writer. He writes poetry and satire and has had several poems published in literary magazines.

Անահիտ Հայրապետյան: [Բարեբախտաբար դու ունես]

Բարեբախտաբար դու ունես
Բոլոր հարցերի պատասխանները,
Եվ ես ստիպված չեմ փորփրել հանրագիտարանները,
Ուղղի՛ր իմ խոսքը,
Չգիտեմ, թե որքան կմնամ այստեղ,
Գուցե մեկ,
Երկու կամ երեք տարի,
Ճոճանակը դատարկ է,
Այն երբեք դատարկ չէր լինում,
Անգամ գիշերը,
Չգիտեմ որքան կմնամ այստեղ,
Գուցե մեկ, երկու կամ երեք
տարի...

Archie Minasian: The Tiger Wind

The wind,
playing in the violets,
sprang upon me.


Oh! I thought,
if I could be so familiar
with her.
____________________________


Published in ARMENIAN-NORTH AMERICAN POETS: AN ANTHOLOGY (St-Jean-sur-Richelieu, Manna Publishing, 1974), Lorne Shirinian, editor.


In 1945, Khatchik Minasian won the Edwin Markham Gold Medal for Poetry. He was born in Fresno, CA in 1913.


El Viento del Tigre
(Traducción de Carolina Contino)
El viento,
jugando en las violetas
saltaba sobre mí.

Oh! pensé,
si pudiera serle a ella
así de familiar.

Փանոս Ճերանեան։ [Սէ՛ր]

Click here for the audio segment Love read by Lola Koundakjian.

Սէ՛ր,
քեզի համար
աշխարհի տարբեր երկինքներու
տակ շրջագայեցայ։

Տարիները,
քառուղիներուդ՝
կանաչ կարմիր լոյսերու պէս զիս պահեցին։

Հետքերէդ տարուած՝
չվարանեցայ հետազօտելու
տիեզերքն անգամ.

տե՛ս,
իմ ոտնահետքը
լուսնի վրայ,
կանաչ կարմիր լոյսի նման կը մնայ։

2008



ԱԶԴԱԿ Գրական Պարբերաթերթ, Թիւ 1-2, 2009

Լիլիա։ [Լցրո՛ւ, Գայանե, մի բաժակ գինի]

Լցրո՛ւ, Գայանե, մի բաժակ գինի,
Այն օրերից է, որ խմել է պետք,
Հոգնած ես դու էլ ու ես էլ հիմի,
Մեկն էլ է եկել՝ դատարկ փողատեր։

Ասում ես մարդը լրիվ ճաղա՞տ է,
Ճածատը ոչինչ, ներսից չլիներ,
Ու՞ր է, Գայանե, լցրու գավաթը…
Ա՜խ, եթե, իրոք, ներսը չլինե՜ր…

Սկուտեղդ առ ու դեմքիդ վրա
Մի ժպիտ սարքիր տանջանքիդ վայել,
Վազիր, մատուցիր, նետվիր աջ ու ձախ,
Որ թաքուն փղձկաս նորից այս գիշեր։

Աչքերիդ փոսում հոգսդ ծրարիր,
Երազդ պահ տուր պահված քո ժամին…
Երեւի մեկ-մեկ մեզ գինի է պետք,
Որ մեզ մեր ներսից երբեմն հանի։



Լիլիա, Անունս սեր է, Երեվան, 2003

Lola Koundakjian: Six Balloons

Six balloons, illustration by Alan Semerdjian, based on the poem

Six happy balloons,
six orange balloons went uptown to enjoy the New York Philharmonic in Central Park.

But it rained, in fact it stormed that evening.

The six happy balloons were
quickly saddened, their multicolored ribbons were stained, they were bombarded by rain drops.

So they went home, scarred;
one didn't make it through the night, two others wouldn't stay aloft.

And, on day two, there were none.


July 14, 2007

Six Ballons

Six joyeux ballons oranges
six ballons se sont levés
dans les airs pour écouter
l'orchestre philarmonique de New York, à Central Park.

Mais il a plu, dans la soirée, il a même fait du tonnerre
les joyeux ballons très vite se sont remplis de tristesse
leurs rubans tout bariolés se sont tachés sous la pluie

Ils sont rentrés chez eux
détruits
l'un d'eux ne passa pas la nuit,
deux des autres ne savaient
plus comment rester en l'air

Lorsqu’on fut au second jour,
Ils avaient tous disparu




Traduit de l'anglais par Sylvie M.  Miller

Peter Balakian: Post-Traumatic Shock, Newark, New Jersey, 1942

Shirts hang in the glass showcase
behind the gold French Cleaners,


when I open the door,
naphthalene rises
into the no-legs.


Delphiniums are blue like
the decanters of cologne from Paris.
That’s my brother’s house.


God’s face on a wooden belfry.
God’s lips. God’s nose.
God’s innocent little prick.


At the butcher’s those are cow’s eyes
with the visionary gleam of things
in the dead sand.


I’m the star of a Jew
rising from the beery foam
of Chaplin’s moustache.


It was a dirt road
like the head of an elk
or these hanging ribs.


Figs at Delaney’s all
the way from Smyrna
like shit in cellophane.


On the road. We were going there,
and then Hawaii turned into white light
on the screen of the Philco.


Kamikaze metal.
A runway of gin and broken glass.
Naphthalene of the Red Cross nurses.


Yes, yes, the child’s mine.
No Armenians left?


Jimmy Stewart you bastard
I’m here with some shopping bags.


Peter Balakian, “Post-Traumatic Shock, Newark, New Jersey, 1942” from June-Tree: New and Selected Poems 1974-2000. Copyright © 2001 by Peter Balakian. Used by permission of HarperCollins Publishers.

Լիլիա։ [Մենք այս ափում սպասեցինք]

Մենք այս ափում սպասեցինք,
Թե այն ափը սեր է տալու,
Մենք այս ափում զու՜ր հուսացինք,
Թե այն ափում ենք ապրելու։
Մենք այս ափում՝ երազի մեջ,
Կյանքը դեմի ափով անցավ…
Զուր է՝ երկու ափն էլ խաբող,
Կյանքն իր համար ծափով անցավ։

Լիլիա, Անունս սեր է, Երեվան, 2003

Quote for the Month of September

… քերթել, երազել, սաւառնիլ։

Ահարոն Տատուրեան

Louise Ayres Garnett: ARMENIAN FIELDS

FOR ARMENIAN ORPHANS

Suffer little children to come unto me . . . .
O Christ, they come,
Suffering nakedly,
Starved and dumb.

Feebly they crawl across the earth's green breast

Seeking her grass,

Till all is brown and bleak

Where they pass.

(Earth, kind Earth, must your breasts run dry?

How can you bear

To feel the mouths close-pressing

In despair?)

Of such it the kingdom of heaven ....

And yet they lie

Piled in the sterile fields,

Glad to die,

Glad to die.



Poetry, Volume XV, A Magazine of Verses, Chicago, IL, 1919-1920

Jean-Baptiste BARONIAN: Ivresse

J'ai mordu l'univers de mes dents enivrées
Et dans ma bouche reste une odeur de printemps
Et sur ma langue ingrate amoureux de vins blancs
Perdurent les parfums des splendeurs ignorées

J'ai étreint le soleil des mes mains encrassées
Et brûlent sur mes doigts des éclats rutilants
Et ma peau misérable embrasée de sangs
Exhale des senteurs exquisement parées

J'ai fait surgir en moi l'écho de mes amours
Et mon coeur a bondi vers des cîmes nouvelles
Pour tâter aussitôt la soie et le velours

J'ai quitté l'univers vers ces mers éternelles
Emportant avec moi des souvenirs brouillés
Et surtout le nectar des rêves étranglés

extrait de La chair et le sang

Յարութ Կոստանդեան: Ամայութեան մէջ

Click to hear the audio clip In Loneliness read by Lola Koundakjian.

Ամայութեան մէջ փողոցի՝
Անցնում եմ լուռ երկու ըստուեր--
Չէ խօսում մին՝ որ չը խոցի
Միւսի խոնարհ սիրտը աւեր…

Զերդ ոգիներ մունջ ու մոլար,
Ուրուականներ մեռած սիրոյ… --
Տանջւում է մին՝ որ պիտի լայ,
Կը մըռնայ միւսն մինչ երեկոյ…։

Չէ խօսում մին՝ որ չը խոցի
Միւսի խոնարհ սիրտը աւեր…
Ամայութեան մէջ փողոցի՝
Անցնում եմ լուռ երկու ըստուեր…։

Յարութ Կոստանդեան

ԱՐԴԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ (Ժողովածու), Բ. Հատոր, Արտասահմանի Գրողներ, ՀԱՅ ԳՐԱԳԷՏՆԵՐՈՒ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ Մատենաշար 12, Փարիզ 1941

Banned Books Week: Celebrating the Freedom to Read

September 26−October 3, 2009 is banned books week


Preserve your RIGHT to reading and free thought. Read a banned book this week and remember that books may come in all shapes and forms.


Intellectual freedom can exist only where two essential conditions are met: first, that all individuals have the right to hold any belief on any subject and to convey their ideas in any form they deem appropriate; and second, that society makes an equal commitment to the right of unrestricted access to information and ideas regardless of the communication medium used, the content of the work, and the viewpoints of both the author and receiver of information. Freedom to express oneself through a chosen mode of communication, including the Internet, becomes virtually meaningless if access to that information is not protected. Intellectual freedom implies a circle, and that circle is broken if either freedom of expression or access to ideas is stifled.

GREGORY DJANIKIAN: MRS. CALDERA’S HOUSE OF THINGS

You are sitting in Mrs. Caldera’s kitchen,
you are sipping a glass of lemonade
and trying not to be too curious about
the box of plastic hummingbirds behind you,
the tray of tineless forks at your elbow.

You have heard about the backroom
where no one else has ever gone
and whatever enters, remains,
refrigerator doors, fused coils,
mower blades, milk bottles, pistons, gears.

“You never know,” she says, rummaging
through a cedar chest of recipes,
“when something will come of use.”

There is a vase of pencil tips on the table,
a bowl full of miniature wheels and axles.

Upstairs, where her children slept,
the doors will not close,
the stacks of magazines are burgeoning,
there are snow shoes and lampshades,
bedsprings and picture tubes,
and boxes and boxes of irreducibles!

You imagine the headline in the Literalist Express:
House Founders Under Weight Of Past.

But Mrs Caldera is baking cookies,
she is humming a song from childhood,
her arms are heavy and strong,
they have held babies, a husband,
tractor parts and gas tanks,
what have they not found a place for?

It is getting dark, you have sat for a long time.
If you move, you feel something will be disturbed,
there is room enough only for your body.
“Stay awhile,” Mrs. Caldera says,
and never have you felt so valuable.


Gregory Djanikian, “Mrs. Caldera’s House of Things” from About Distance. Copyright © 1995 by Gregory Djanikian. Used by permission of Carnegie Mellon University Press. Gregory Djanikian’s collections include So I Will Till the Ground (2007), Years Later (2000), Falling Deeply . . .

ԷԼՕ ՀԵՐԿԵԼԵԱՆ: ԳՐԻՉ ՄԸ ԿԱՆԱՉ

Քանի անգամ տոհմածառդ յօտեցին,
Այն մեծատուն ու μազմանդամ,
Եղբայրներդ՝
Ոմն Եդուարդ,
Որ հաւերուն ջուրը կու տար,
Որ հաւերուն կերը կ՚ուտէր,
Ղազարենց բակին մէջ,
Վերջին անգամ:
Գարեգինը՝ միակ եղμայրդ
Տոհմածառի վերջին մորճը,
Դեռ այն ատեն,
Ակռայ կը փոխէր Հալէպ, մօրդ հետ,
Քիւրտիստանէն վերադարձիդ,
Վերագտած Փայլածուի՝ քրոջդ հետ,
Առաւօտ մը, ու ձեռք ձեռքի սրսփուն,
Փակ աչքերով աղօթքի
Բաց աչքերու ազատութեան,
Պաշտամունքէն խուսափուկ,
Ձեր ինքնութիւնը փնտռեցիք վերստին
Տիգրանակերտ-Տէր Զօր-Հալէպ:
Աքսորական Մեծն Տիգրան.
Հա՛յրս ես դուն,
Եւ հայր նաեւ ընտանիքիդ վերագտած
Եղար հիւսն, եղար ջուլհակ,
Զերթ խաչակիր երրորդ անգամ:

Ունեցար կայք մը ապերջանիկ,
Չորս տարիներու խաշնարածութիւն,
Ցամքած ստամոքսով եւ ուռած
Փորով մանկական, ոչխարներուն վերապահուած
Հանապազօրեայ կերը կերար,
Գարի կամ վարսակ
Տրամադրուած արեւներէն օրհնաμեր:
Հա՛յր,
Եղար վսեմ ու արի,
Նոր ինքնութեան որոնումի ծիրին վրայ,
Կրկնակիօրէն ու վերջնական կորսնցուցիր
Անունը Նահապետին՝ իμրեւ վրիպակ տմարդութեան,
Խաչուած որդի Նազար-ի ընդ Ղազար-ի ջնջուած...
Ղազար կամ Նազար
Քսակ մը ոսկի զետեղելով մէջքիդ
Ըսաւ փախիր,
Տէր եղիր մօրդ ու մնացեալին.
Զիս թուրքերուն թող, իμրեւ կախմանկէտ...
Տէրը կորսուա՜ծ էր այն ժամանակ...

Ըսիր կայծակնամաքուր
Ա՛լ կը բաւէ խճանկար պատմութիւն
Կեանքիս քարտէսը գծէ գիրով,-
Որ կեանքին քարտէսն է դժխեմ,-
Ես Տոհմածա՜ռս կ՚ուզեմ.
Եւ այն քիչով որ կը մնայ
Զաւակներէս թոռներուս,
Զորս չճանչնամ ես գուցէ,
Զորս կը ճանչնաս դուն գուցէ,
Ի Լիμանան կամ ... այլուր:
Երեք տասնամեակ անցած է արդէն
Կամ երեք րոպէ
Սուրբ Յակոբայ այն գիշերէն
Երբ՝
Պուրճ Համուտի մէջ խմելու ջուր չկար,
Պարապութեան մէջ կրակոց կար.
Միակ որդիդ՝ կար ու չկար.
Աւանդեցիր հոգիդ արագ.
Անոր տուն դարձին ակնկոր, անգիտակ
Ակումμէն՝ զինեալ պաշտպան μոլորին,
Որ չհասաւ քու վերջին շունչին շշնջոցին:
Այդպէս ալ դուն չիմացար Ղազար հօրդ թուականը վերջին։

Զլացուած՝ հօր մը համար աղօթելու իրաւունքէն,
Զրկուա՛ծ իբր հայր միակ զաւկին վերջին մտերմութենէն,
Որ մնաց մինակ,
Քեզ գրկելով ափերուս մէջ
Իբրեւ նշխար, իբրեւ կտակ:
Առաւօտեան`
Քու ձեռքով լարած զարթուցիչը,
Մահազանգիդ հետ անդադրում,
Կը յիշեցնէր հանապազօրեայ ժամը գործի:
Հայրս էիր դուն,
Հայրս ես հիմա՛ ալ,
Այսօր ծննդեան ամեակդ է հարիւր:
Քու գերեզմանին եւ այս գիշերին,
Մոմ ու խունկ չունիմ
Որ երթամ այցի,
Այն պարզ խաչքարի
Դուստր Խաչիկի ես Սարաճեանի:
... Եւ փոխան սեւի, գրիչ մը կանաչ
Եւ խոնաւ լուցկի:

Օգոստոս, 2009
ԲԱԳԻՆ

September issue of PAKIN

The September 2009 issue of Pakin has just appeared in Beirut, Lebanon. I am humbled that my work was published in it.


- Lola Koundakjian

Alan P Akmakjian: You've been away

I am desert heat
sand
thrown upon paper
medz mayrik

dusty film on
a rose
red grows darkness
my days

below your gravestone
treading moonlit
pages of water

I do not wake



This poem has appeared in Ararat, Autumn 1991.

Սագօ Արեան: ԱՀԱՐԿՈՒ ՁԱՅՆԵՐ

Ռէալ Փոլիթիք հրամցնողներուն


Ձայներ կուգան ականջիս, բացարձակ լռութեան մէջ։
Ահարկու ձայներ,
Լուսանկարներուն, թերթի սիւնակներուն, ձայնասփւռի եւ հեռատեսիլին Պաստառներուն...
Ահարկու վնասող ձայներ, որ կը զառնուին ականջիս, զօրեղ ալիքներու պէս...
Ու ես այս խուժանին մէջ,
Ընկերներս, ձաւերս մոռցած,
Մոռցած ամէն ինչ,
Մոռցած քէներս ու դաւերս
Ահա ձայներուն ետեւէն կը վազեմ։
Պիտի յօրանջեն երեսիս
Առաւօտեան սառ ժամերուն երբ պատշգամբի սիրուն բազրիքին դնեմ
Ձեռքերս, հանգիստ շնչելու
Ձայները պիտի հալածեն զիս
Լռիւ անբանաստեղծ անկենդան օրերուս,
Յոգնած ոտքերուս ու վիրաւորուած եսիս հետ
Ձայները պիտի գրոհեն վրաս...
Նստած գարեջուին հետ,
Հին ծրագրերս,
Ու թուղթի թէզերս նորոգելու յիմար փորձերուս հետ,
Թերթեր —թերթեր թէզ մը թերթեր,
Ծրագրեր,դեռ չգրուած նամակներ
Կապեր լայն ու բարակ...
Կէս մնացած ահագին զրոյցներ աշխարհին հետ,
Իմ աշխարհիս..
Պահեր մեծ ու երանական
Սակայն ձայները թոյլ չեն տար...
Պիտի դառնամ նոյն հոգեխառնութեան.
Նոյն պատուհանին ու վարայգոյրին
Որ բանաստաեղծութեան վերջին ումպը կլլեմ
Ու բացականգչեմ
— Օրս յագեցած էր այսօր
Ինչ փոյթ որ ոտքիս տակ եղողը աւազ է, ոչ ապառաժ
Ես ապառաժի լեզուն գիտեմ
Աչքերու ու սէրէրու լեզուն գիտեմ,
Բայց ինչ փոյթ այս որոգայթերը։
Պաղեստինեան դատը իմս է կարծես ու այսօր այդ ձայներուն մեղայ կը կանչեմ։
Այդ ձայներուն,
Տեղ մը մէկը սխալ ճիչ կ՚արձակէ,
Կը կատղին տառերը պաստառին վրայ,
Տեղ մը մէկը տանուլ կուտայ ներքին կռիւներս,
Ես մեխակ կրող Հայրենասէր չեմ,
Ես սուտ չեմ,
Ես աստղ չեմ որ անխօս մարիմ ու լռեմ.
Տեսէք տեղ մը, մէկը բոցերուն մէջ տանուլ կուտայ..
Մէկը կը պարտուի.
Բոլոր յղի կանայք պիտի սառչին,
Բոլոր յոյսերը պիտի մարին,
Մեխակներոը ու մեխակ կրողները պիտի քարանան,
Կիրակի հոտող Սուտ խոստումները պիտ իյնան...
Ո՞ւր կը տանիք մեզ,
Ետ բերէք...
Կիրակի կէսօրուան խաղերէն
Ետ բերէք մեզ հին գինովութիւններէն.
Ետ բերէք, Տուն բերէք
Տուն բերէք մեզ։
Մեր օրհասը, մեր ձաւը մեր քրտինքը ետ բերէք,
Պարպեցէ՛ք Իրաքը,
Տուէք Պաղեստինին իսկական դրօշակ...
Սուտ բարեկամութեան եղունգները,
Որոնց վրայ դեռ արեան կաթիլներ կան,
Հանեցէք մեր մորթէն։
....
Սխալ ահարակու ձայներ կը հալածեն զիս
Մութին,
Ես պիտի պոռաա՜՜՜՜աամ
Պիտի պոռամ...
Չեմ մոռնար,
Մի մոռնաք,
Որ ես սպիտակ մեխակ կախող
Ու կիրակի օրուան յիմար հայրենասէր չեմ...
.......

Ահարկու ձայներ կը պատռեն լեղիս
Ահարկու ձայներ,
Ո՞ւր են տղերքը ....
Ահարակու ձայներ

Poetry reading in Los Angeles

Abril Bookstore is pleased to present

AN EVENING OF MODERN POETRY
TUESDAY, SEPTEMBER 15, 2009 - 8:00pm
ABRIL BOOKSTORE - 415 E. Broadway, Glendale, CA

Featuring:
TINA DEMIRDJIAN
ARMINE IKNADOSSIAN
LOLA KOUNDAKJIAN
SHAHE MANKERIAN
ALENE TERZIAN

Local and visiting poets will be reading works that explore a wide range of emotions and issues. Their individual poems, through the use of fresh images and language, investigate the nuances of the human condition while challenging the audience to reconsider commonplace ideas.

Please join us in supporting and celebrating these talented poets.

Vacation Notice/Արձակուրդ

Kind Reader:

The Armenian Poetry Project will be taking a one week break starting September 13, 2009.

During this period, I encourage you to read through the Project's archives by clicking on the Author or Monthly links found on the right side of the page.

I look forward to hearing from you.

Best regards,

ձ՝

Լօլա Գունտաքճեան/Lola Koundakjian
ArmenianPoetryProject[at]gmail[dom]com

Անահիտ Հայրապետյան: [Դեռ երկար կշարունակվի]

Դեռ երկար կշարունակվի այս հուշախռով լռությունը,
Որը կլցնի բաժակները,
Որը կսահի պատերով,
Որը կմնա քեզ հետ:
Անիմաստ է հակաճառելը,
Ես կփորձեմ հիշել ամեն ինչ,
Չի ստացվի,
Լուռ է…

Անահիտ Սարգիսեան: Ուսանողական յուշեր

ուսանող էի
այն տարիներուն
երբ կարագի հերթը
Եր¢անի
մայթերն ու փողոցները
կը լիզէր.

երբ Եր¢անի մէջ
մէ՛կ
երկո՛ւ
կամ երե՛ք սրճարան
գոյութիւն ունէր.

մի քանի ատամով
մատուցող պառաւ կինը
մաղձը երեսին
կը բերէր սուրճը
մատները գաւաթներուն մէջ մխրճած
շրխկոցով կը տեղաւորէր
սեղանին վրայ
թափելով
թափթփելով
գաւաթներու պարունակութեան կէսը
¢ երեսին մաղձը.

մէկ գաւաթը ճեղքուած
ուրիշ մը կոթը կոտրուած
միւսներն ալ
գրեթէ նո՛յն ճակատագրին ենթարկուած.

գաւաթին մէջ մնացած
անախորժ պատկերներ ներշնչող
թափանցիկ հեղուկը
պէտք էր ցմրուր խմել
¢
մեծ-մեծ աղացած
սուրճի կտորները
լեզուին վրայէն հանել
հաւատալու համար
թէ
մի քանի ատամով պառաւին մատուցածը
իսկապէս սուրճ էր.

կոտրած էր
թափած էր
սուրճի նման չէր
կար¢որ չէր.
երջանիկ էինք:

երջանիկ իշխանուհի
ուսանողուհի

Հայաստանէն վերջին դարձիս

Օդանաւին մէջ
իշխանական տեղ ունէի:
ճիշդ Արարատի կողքին....
բարձրացայ, բարձրացայ,
գրեթէ հասայ Արարատին,
յետոյ կամաց-կամաց
գրեթէ շոշափելի Արարատէն
հեռացայ, հեռացայ,
որբացայ....
չեմ գիտէր թէ ո՞վ որբ է,
ե՞ս թէ Արարատը....
Քիթս ապակիին փակցուցած
յոնգուր-յոնգուր լացի:

արտասուքով
աքսորուած իշխանուհի

04.11.2003

Vaughn Koumjian: Waiting Room

They are
of the divided day,
Their dreams, still fresh, plastered on walls,
Hardened, opulent, a rolling frieze
Of the turning pocket
In certified largesse,
Until the train stirs
And the visions seeded, scatter
Among creeping grass.

This poem appeared in Ararat, Summer 1966

Անահիտ Հայրապետյան: [Վերցրի բահն ու փողոց դուրս եկա]

Վերցրի բահն ու փողոց դուրս եկա,
Ամենքին հետաքրքրեց` ի՛նչ եմ անելու,
Սկսեցի փորել,
Հետո,
Չգիտես որտեղ ծնունդ առած մի ծառ տնկեցի,
Ջրեցի,
Սկսեցի խոսել հետը,
Հարեւանն ասաց`
Հերի՛ք է,
Անցի՛ր տուն,
Ես խեթ-խեթ նայեցի…
Առավոտյան արթնացա ծանր գլխով,
Սուրճը չօգնեց,
Չէի հիշում ոչինչ,
Երբ դուրս եկա,
Աչքովս ընկան բարալիկ մի ծառ
Ու ախտորոշող հայացքներ,
Ասացին տարօրինակ է...

Bernard Rogers: Identity

Lucine Amara sings
the song of the crane,
her voice haunting as "Taps"
played by an open grave.
An exile leaves Armenia.
For the last time he sees
Ararat cast shadows
on the tableland below,
In tears he begs a crane
for news of the mother country.
He tells his children
tales of their grandparents
in some foreign land.
I listen to this melody
and I though Irish feel
the pain of roots torn up,
and wonder who I am.



Bernard Rogers has taught at Dearborn Community College in Michigan. This poem was published in Ararat, Spring 1983.

Editor -- Lucine Amara is a retired Armenian-American operatic soprano, prima donna of the Metropolitan Opera in New York.

Պարոյր Սեւակ։ Հպանցիկութիւն

Երբ վերջալոյսն է մխրճում ամպրերի մէջ՝
սանտրի նման,
Ու հոտոտող բարակ քամին, շնիկի պէս,
կանգ է առնում,
Ամէն թփի, ծառի, գուղձի եւ ամէն
մի մարդու առաջ,
Ու երբ ցուրտը երիտասարդ ցոյց է տալիս
իր ուժն արդէն՝
Ստիպելով շապիկ կոճկել ու մրմնջալ
խօսքեր դժգոհ,
Ու իբր մթան թաշի վրայ օրուայ
հաջողն է խլանում,
Իսկ հատ ու կէնտ լոյսերն ասես դառնում
են հին զարդանկար,

Միամիտ եմ դառնում նորից,
Հաւատում եմ արդարութեան,
Ու թւում է, թէ ես պիտի եմ… բնական
մահով մեռնեմ։

«Եղիցի Լոյս»


In Passing
by Baruir Sevag

When twilight sinks among the clouds
like a fine comb,
And the sniffing light wind stands still
like a puppy,
Before each bush, each tree or clod,
and each person,
And when youthful cold starts to show
its real force
Obliging us to button shirts and mutter words
of displeasure,
And when against velvety dark the day's uproar
hushes itself,
And here and there the lights that show seem to become
an old painting.

I have again become naive,
I believe in right and justice,
And it does seem to me that I
Shall die my own... natural death.

Translated by Alice Ezegelyan. Ararat, Spring 1983.