Saturday, April 25, 2009

Juan Yelanguezian: Madagh & Orphans of Armenia

These poems have appeared on the website Keghart.com -Ed.

Dr. Juan R. S. Yelanguezian K. P. is an Argentinian-Armenian composer, musicologist, author and plastic artist. In addition he has translated Dora Sakayan's Esmirna 1922: Entre Fuego, El Sable Y El Agua (El Diario Del Dr. Hatcherian), Montreal 2001. He is a third generation descendant of traditional families from Cilicia (Tarsos, Adana & Marash) and Thrace (Xanthi), His mother was born in Athens, and his father in Beirut. He has travelled extensively, educated in Argentina and Armenia. His works are much appreciated, and he has earned several awards both in his birthplace and elsewhere.

Keghart.com is pleased to present two of his poems (In Spanish and translated into English) from the Madagh cycle of his collection of poems Arian, Antología Poética, Buenos Aires, 1994.


Madagh
O Dar en sacrificio (Poema)

Inmóvil como una estatua clásica eterna su rostro de mármol,
de armoniosos rasgos, su cuerpo diminuto y sus finas manos.
En el epitafio del silencio de la vigilia, escucho su voz
que con su corazón son los únicos vestigios de su vida.
Un canto asoma a sus labios que han cantado tanto,
un cantejondo que llega de las vísceras, casi
Inexistentes
y el melisma de su voz atmosférica llena el espacio,
creando la arquitectura de su templo de sonido.

Mientras su pueblo muere luchando por la vida,
su inercia es la vida misma que lucha con su arte,
su única arma que jamás se venció,
aunque su sueño eterno penetra más y más
en las penumbras del Hades,
y la bruma esconda los delicados trazos
de su rostro único.

Y su pueblo sigue luchando
por obtener su libertad
como la libertad de su alma
en la Eternidad.

La libertad inmortal de su Patria
lo rebelan.

Y emite desde su lecho de cuerpo inerte
un susurrido gracias a mis oídos,
que acongoja mi espíritu que creyó ser valiente
y asoma la paz de su sueño que quiere ser eterno.

Como el sueño eterno de la vida de los hombres
que luchan por su dignidad,
aunque ardan en llamas o los consuma
el frío, el hambre y la sed.
Me acuesto junto a su cuerpo estático,
apoyo mi cabeza sobre su hombro
y le cuento mis sueños
que alguna vez fueron suyos,
le cuento del dolor que viví viendo caer a los jóvenes,
viejos jóvenes de ese anciano pueblo.
Le cuento de las montañas de su antiguo país,
le cuento de sus frutos, de sus aguas,
de los cielos alcanzados y apretados por el sol
de nuestras manos tan cercanas,
de los cuadros que hubiera pintado
y las canciones que le habría entregado;
musito las nanas con que él me acunaba
y le entrego mis ojos para que vea su país libre,
aún con la sangre que hoy derraman sus hermanos.

Y nos entregamos el amor que nos profesamos en silencio
como un sueño sutil perdido en el misterio de los misterios.
Me quedo dormido sobre su pecho consumido
y diviso su perfil de un solo trazo de cilicio antiguo,
guerrero tracio, atleta de Olimpia, rapsoda de Tarón.

Mi padre descansa su sueño preparando el Viaje
que dulcemente lo conducirá al Infinito de estrellas,
en un firmamento de candilejas y sonidos celestiales,
acompañándome siempre como a la distancia
de cada separación y cada retorno.

Mientras su patria sufre, pero se dignifica,
en un viaje paralelo mi padre alcanzará las estrellas
y su Patria será el nuevo Paraíso Terrenal.

Entona “Deseo ver a mi Kilikiá…”
y se acerca al terruño, a su cuna de puertas abiertas,
las puertas que para siempre se abrirán de su amada
Armenia.

Buenos Aires, 16 de mayo de 1993


Madagh
Or to give in sacrifice (Poem)

Still as an eternal classical statue his marble face,
of harmonious features, his diminute body and his slender hands
In the epitaph of the silence of the vigil, I hear his voice
that together with his heart are the only vestiges of his life.
A song rises to his lips that have sung so often,
a deep song that comes from viscera, almost
inexistent now
and the balm of his atmospheric voice fills the space,
building the architecture of its temple of sound.

Whilst his people have been dying fighting for their life,
his inertia is life itself battling with his art,
the only weapon of his that could never fail,
even though his eternal sleep may encroach more and more
upon the shadows of Hades,
and the mist hide the delicate features
of his unique face.

And his people continue to fight
to obtain their liberty
as does his soul for its liberty
in Eternity.

The immortal liberty of his Land
causes him to rebel.

And he emits from his inert body’s bed
a whispered thank you to my ears,
which wrenches my soul which I thought brave
and brings nearer the peace of his sleep which longs to be eternal.

Like the eternal sleep of the life of men
who battle for their dignity,
whether they burn in the heat of flames or are consumed
by cold, hunger and thirst.

I lie down next to his still body,
lean my head on his shoulder
and tell him my dreams
which once were his,
I tell him of the pain I went through watching the young people fall,
youths of old of that ancient people.
I tell him of the mountains of the country he came from,
tell him of its fruits, of its waters,
of the skies reached and embraced by the sun
of our hands now so near to each other,
of the pictures he would have painted
and the songs he would have given us;
I murmur the lullabies he used to rock me with
and I give him my eyes for him to see his country free,
even with the blood spilled today by brothers.

And we give each other the love that we have held for each other in silence
like a subtle dream lost in the mystery of mysteries.
I fall asleep on his consumed breast
and his profile in one trait of an ancient Cilician comes to me,
Tracian warrior, athlete from Olympia, rhapsody weaver of Taron.

My father rests his dream in preparation for the Voyage
that will gently bear him to the Infinity of the stars,
in a firmament of lamps and celestial sounds,
staying with me always as from the distance
of each separation and each return.

Whilst his land suffers, but becomes dignified,
in a parallel voyage my father will reach the stars
and his Homeland will be the new Earthly Paradise.

He hums “I yearn to see my Kilikia…”
and he nears his birthplace, his cradle of open doors,
the doors that will always open of his beloved
Armenia.

Buenos Aires, May 16th, 1993



Huérfanos de Armenia
Poema

I
Huérfanos de Adaná, huérfanos de los desiertos…
¿Acaso hoy ciudadanos que no conocen su nacionalidad?
¿u hombres que viven condenados al desarraigo?

Huérfanos de las montañas, música de los ancestros,
privilegio del mundo que arrastra las efímeras marcas.
¿Acaso un genocidio puede acabar con el alma
Armenia
En la crueldad de los hechos,
hechos transformados en leyenda por temor
al sufrimiento?

Huérfanos de tus vientos, tus piedras y tu cielo.
Nos ahogamos en la bruma azulínea de los recuerdos.

Huérfanos de tu diálogo nos despertamos al sol
y cantamos los himnos al nuevo día.
Misterio sutil no poseerte.
Vacío que nos arrastra en un espacio místico,
la ausencia de nuestros muertos.
En la oscuridad ya no oímos sus pasos,
ni sus voces nos llaman, ni sus ojos se encienden.
Nuestros huérfanos ancianos conservan en silencio
el horror de sus ruegos,
otros los llevaron en secreto hacia el confín de las
tinieblas.
Nosotros nos sumergimos en el encuentro sensible de
vernos mutilados
desgarro paradojal, sacrificio de miles,
ancestral vino de nuestro madagh incierto.
Lento sacrificio de un pueblo huérfano de su mutilado
suelo,
mutilado espíritu, mutilado eco.

Huérfanos de Sis, de Mush, de Van,
huérfanos de Sasún, de Kars, de Erzerum.
Oigan las voces, griten vuestro ruego
como el peregrino se acerca al encuentro.

(Me adhiero a la penumbra del silencio de la vieja casa
que mi abuelo leventara con sus propias manos,
manos mutiladas, huérfanos de Tarso.
Me agobia el musitar cansado del silencio.
Silencio que murmura gritos de otro tiempo,
y acaso me despliego hacia la algidez y lo abrazo
porque pudo crear con su semilla un mundo nuevo
detrás del infierno).

II
Huérfanos de los misterios de nuestros padres
de ver crecer lejanamente el hogar patrio.
Huérfanos de incertidumbres y vital encuentro.
(Amor; ni hecho, ni palabra).
Huérfanos de amor, cotidaneidad de desarraigo
terrenal,
¿acaso ha sido un sacrificio natural
el que llevó a nuestro pueblo a prodigar un futuro vital
entregando sus vidas en el exilio?

Huérfanos de Marras, ¿acaso la brisa tañe aún las
cuerdas
de tu violín, y tus melodías no se ahogan en el
letánico misterio?
(Tendrán que atarme y ensordecerme, al mástil más
alto
de mi vida, para no oír y acercarme al sortilegio de
tus cantos).

Huérfanos de Der el Zor, me persiguen esas voces
como encuentros compartidos del dolor
y se acercan como cuentos
de una historia que no deseamos vivir.
Y se acercan como filos de sables destrozando cuerpos,
sólo sonidos de sables como un juego arrítmico de
masacre,
que perfila murmullos metálicos en la inmensidad
atmosférica
del sórdidamente bello paisaje.

¡Huérfanos! no detonaron los estruendos
sino la muerte ahogada en el silencio,
como se pudre un órgano en un cuerpo
y en apariencia se sigue viviendo.

Huérfanos de destierros,
familias desintegradas perdidas en el infortunio,
niños que no conocieron el destino de sus hermanos,
mujeres que no se entregaron y se casaron con la
muerte,
ojos de Masís que no saben que son armenios.

Huérfanos.
Misterio insondable de la vida
que exige un sacrificio tal para que un pueblo viva.

(El campesino al que se le atravesó los Evangelios
que llevaba junto al corazón
y cayó en el surco que él mismo cavó.
La daga reluciente que filoso
asesinó a la madre del amigo.
La casa en llamas, las huídas nocturnas,
el incendio del puerto de Esmirna
y solamente la nada del silencio
sobre los crepusculares cuerpos
y sólo el silencio).

Huérfanos aún despertamos y oramos
en nuestra íntima oración,
entonamos himnos agradeciendo la luz del alba
y nos desayunamos con el trabajo y el credo.
Entrelazamos nuestras sangres
para que nazca el esperado hijo
y le entregamos nuestro púdico afecto,
nuestros mitos, nuestros ruegos.
Y no sólo nuestras letras,
también nuestras nanas acunando viejos sueños.

Nuestra alegría es antigua como nuestros versos.
Nuestro dolor es antiguo como nuestros cantos.
Invocamos el fulgor de nuestro espacio abierto.

Huérfanos, Sí, de nuestro suelo
¿Acaso músicos misteriosos del exilio?
¿Acaso portadores de nuestro espíritu de cereal
que germina en el universo?
¿Acaso una espiga de esperanzas no nos sostiene
sabiendo que las aves llegan si anunciarse?

Del ciclo V “Madagh”, del libro “Arian, Atología Poética” de Juan R. S. Yelanguezian.
Publicado en Buenos Aires en 1994. I.S.B.N.: Nº 950-43-5577-3
Buenos Aires, 9 de marzo de 1985



Orphans of Armenia
Epical Rhapsody

I
Orphans of Adaná, orphans of the deserts…
Today mayhap citizens that know not their nationality?
or men that live condemned to rootlessness?

Orphans of the mountains, music of ancestors,
privilege of a world that trails ephemeral signs.
Mayhap a genocide can obliterate the Armenian soul
in the cruelty of the facts
facts turned legend for fear of suffering?

Orphans of your winds, your stones and your sky.
We drown in the bluelined haze of memories.

Orphaned of your dialogue we wake to the sun
and sing the hymns to the new day.

Subtle mystery not to own you.
Void that drags us in a mystic space,
the absence of our dead.
In the darkness we no longer hear their steps,
neither do their voices call us, nor their eyes light up.
Our orphaned elders keep silent
the horror of their pleas,
others carried them in secret to the ends of
the darkness
We submerge ourselves in the sensitive encounter of
seeing ourselves mutilated
paradoxic ripping, sacrifice of thousands,
ancestral wine of our uncertain madagh.
Slow sacrifice of a people orphaned from their mutilated
soil,
mutilated spirit, mutilated echo.

Orphans from Sis, Mush, Van,
orphans from Sasún, Kars, Erzerum.
Hear the voices, shout your plea
as the pilgrim nears the meeting.



(I adhere to the gloom of the silence of the old house
that my grandfather built with his own hands,
mutilated hands, orphaned at Tarso.
I am oppressed by the murmur of screams from another time
mayhap I will lean toward the climax and embrace it
because it managed to create with its seed a new world
behind the hell).


II
Orphaned from the mysteries of our parents
from watching the faraway growth of the ancestral home.
Orphans of uncertainties and vital encounter.
(Love; neither made, nor spoken).
Orphans of love, daily earthly
rootlessness,
has it perhaps been a natural sacrifice
that has led our people to lavish a living future
by donating their lives in exile?

Orphans of Marash, does the breeze still play
the strings
of your violin, and do not your melodies drown
in a litany of mystery?
(I would have to be tied and made deaf, to the
tallest mast
of my life, for me not to hear and draw near to the sortilege
of your songs).

Orphans of Der el Zor, those voices pursue me
as shared encounters of pain
and draw near as tales
of a history we had no wish to live.
And they draw near like the sharp edge of sables slashing
bodies,
just the swish of sables like an arrhythmic game of
massacre,
that shape metallic murmurs in the atmospheric immensity
of the sordidly beautiful landscape.


Orphans! the blasts have not detonated
but death smothered in the silence,
as an organ of the body rots
and in appearance one continues to live.

Orphaned by banishments,
disintegrated families lost in misfortune,
children that never knew the destiny of their siblings,
women who never gave themselves up and married
death,
eyes from Masís that are not aware they are Armenian.

Orphans.
Unfathomable mystery of a life
that demands such a sacrifice in order that a people live.

(The peasant whose heart was pierced through the Gospels
he clutched to his breast
and who fell into the furrow he dug himself.
The glinting dagger that sharp
murdered the mother of a friend.
The home in flames, the nightly fleeing,
the port of Smyrna set afire
and only the void of the silence
over the twilight bodies
sole silence).

Orphans we still wake up and pray
in our intimate prayer,
we intone hymns thanking for the light of dawn
and we breakfast on work and creed.
We interlace our blood
so that the longed for son will be born
and we give him our subdued affection,
our myths, our prayers.
And not only our letters,
also our lullabies rocking old dreams.

Our joy is as ancient as our verses.
Our pain is as ancient as our songs.
We invoke the brightness of our open spaces.

Orphans, yes, from our soil
Mayhap mysterious musicians of exile?
Mayhap carriers of our spirit of cereal
that germinates in the universe?
Does not a sheaf of hope sustain us
in the knowledge that the birds
arrive without announcing themselves?

Buenos Aires, 1985


Friday, April 24, 2009

Alan Whitehorn: One



One historic year.
One cataclysmic event.
One unforgettable bleak memory.
One ominous political concept.
One people almost annihilated.
One blood-stained colour.

One orphan child,
and then another,
and another...

Somehow, a nation survives.
One extended family grows.
One searing memory penetrates to the bone.
One horrific deed now a people’s defining identity.
One people unable and unwilling to forget.
One terrible deed,
and endless nightmares it did beget.
We do not forget that one historic year.
One catastrophic event that defines who I am,
and who I always will be,
Now and forever.




This poem appears courtesy of Alan Whitehorn. It has appeared in "The Armenian Genocide" [with Lorne Shirinian] and "Ancestral Voices".

Thursday, April 23, 2009

Դերենիկ Չարխչյան: Թե մարտում ընկնեմ

Կնոջս՝ Սիրուշին

Թե մարտում ընկնեմ, տխուր մի՛ մնա,
Անսեր մի՛ մնա, սիրի դու մեկին․
Թող ջահել սիրտդ սիրով արբենա,
Ափսոս է վարդը թոշնի գարունին։

Ես հող կդառնամ դաշտում սիզավետ,
Կդառնամ ծաղիկ, անուշ կբուրեմ,
Դու եկ ինձ այցի նոր սիրածիդ հետ,
Քաղիր ինձ, որ քո ձեռքդ համբուրեմ։

Համբույրով վերջին կարոտս առնեմ,
Իսկ դու իմ անուշ բույրով արբենաս,
Ու քո ձեռքի մեջ թող ես թառամեմ,
Ա՛խ, կուզեմ դու միշտ անթառամ մնաս։


Դերենիկ Չարխչյան
(1916 - 1943)

Wednesday, April 22, 2009

Bedros Afeyan: Textures at an Excavation

In the museum of life still labeled framed
I stand with a rusty spout leaking

In the garden of life snakes coil around trees I covet
Cradle conceive and deceive for mere profit

On an island of sound I dangle from trees
To swing with dreams chiseled in brass laced tempi
Mounting melancholy meager eager fissile remedy

On an ocean wave deafening to break
I find my confessor and spray my story
The agony of a board cracked in two
My dry suit betrays its name thrice
Before the rooster chimes the church bells
Ringing the Sun’s monotheistic mourners adieu

Saturday evening in the park with Modeste
I begrudge a troubadour cooling his feet in a fountain
Collecting abandoned good-luck penny draped resolutions
To guzzle down with beers screaming neon lights blinking
NY obscenities in coarse visual Morse code
The gasping last breaths of redolent ducks
Hanging in rows from hooks basted in Salmonella amandine
Humming motors idling, honking, suffocating undeserted heat.


Bedros Afeyan
4-19-2009
Davies Symphony Hall

Tuesday, April 21, 2009

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ՁԻՒՆ ՄԱՏՆԵՐԴ




Ձիւն մատներդ
որ ինծի պիտի յանձնէիր
գրամեքենայի մը
սառ ստեղներուն յանձնեցիր

Ածուխ աչքերդ
որ ինծի պիտի նայէին
գրամեքենայի մը
սեւ ստեղներուն նայեցան

Հոգիիս մէջ
թել մը փրթաւ - հայելի մը փշրուեցաւ
մահուան պէս ահռելի
առանձնութեան մը հետ գլուխ գլխի մնացի


1969

Monday, April 20, 2009

Majid Naficy: Little Armenia

in memory of Vazgin Mansourian (*)

The king hung you like a crucifix
From the neck of my city, Isfahan:
With your cathedral and cobblestones
With your taverns and goldsmiths
And your blushing daughters.

The city remained apart from you
Lying beyond Zaiandeh River.
Only poets of midnight
Knocked at the door of your taverns
And hikers of early morning
Disturbed your trickling spring.
For hundreds of years
We grew apart
Until the canals of Zaiandeh River
Brought our hearts together
And the blood of Vazgin
Flowed into my heart.



Oh, little Armenia!
The tyrants wanted you as a crucifix
But you rose again
Like the crucified Christ.

January 29, 1986

*My Armenian friend, Vazgin Mansourian was executed in July 1983 in Evin prison, Tehran. He is survived by his son, Narbeh. In this poem, "Little Armenia" refers to "Jolfa", the Armenian neighborhood in Isfahan. Shah Abbas I (1571-1629) forced Armenians to migrate from their homeland to his capital, Isfahan, Iran.

I read this poem as one of four poets who participated in a night of music and poetry in conjuction with the exhibition "Man's Inhumanity to Man" on Wed. April 15, 2009, at the Brand liberary, Glendale.
-- Majid Naficy

Majid Naficy was born in Iran in 1952. His first collection of poems in Persian, In the Tiger’s Skin, was published in 1969. One year later his book of literary criticism, Poetry as a Structure, appeared. In 1971 he wrote a children’s book, The Secret of Words, which won a national award in Iran.

In the seventies, Majid was politically active against the Shah’s regime. After the 1979 Revolution, the new theocratic regime began to suppress the opposition, and more than ten relatives, including his first wife Ezzat Tabaian and brother Sa’id were executed. He fled Iran in 1983 and spent a year and a half in Turkey and France. Majid then settled in Los Angeles where he lives with his son, Azad. He has since published eight collections of poems, After the Silence, Sorrow of the Border, Poems of Venice, Muddy Shoes (Beyond Baroque Books, 1999), Twelve Poems in Love: A Narrative, I Write to Bring You Back, Father & Son (Red Hen Press, 2003) and Galloping Gazelles as well as four books of essays In Search of Joy: A Critique of Death-Oriented, Male-Dominated Culture in Iran, Poetry & Politics and Twenty-Four Other Essays, The Best of Nima and I Am Iran Alone and Thirty-Five other Essays. He holds his doctorate in Near Eastern Languages and Cultures from the University of California at Los Angeles. His doctoral dissertation, Modernism and Ideology in Persian Literature: A Return to Nature in the Poetry of Nima Yushij was published by University Press of America, Inc. in 1997. Majid Naficy is a co-editor of Daftarhaya Kanoon a Persian periodical published by Iranian Writers' Association in Exile.

Vazgen Mansourian, Tehran, 1973

Sunday, April 19, 2009

Վարդերես Գարակէօզեան։ Ժամանակը փոխուել է

Click here for the audio clip read by Lola Koundakjian


Ժամանակը փոխուել է
- դէպի լաւը՝ թէ՞ վատը
հարցն այդ այստեղ գործ չունի -
ասում էին մեծերը մեր
նայելով մեզ

Ժամանակը ժամացո՞յց է
գարնանամուտ-ձմեռնամուտ
առաջ տանես՝ ետ բերես
չի՛ փոխւում ժամանակը
փոխւում եմք մենք՝ շրջապատը

Ժամանակը զուր անցաւ
տագնապահար գուժում ենք
ամէն վայրկեան
չէ՞ որ անլուր-աննկատ
զարգանում ենք յարատեւ
հուսանանում սկզբանէ դէպի մահ
բոլորում ենք մի շրջան
Ժամանակը չի անցնում
չունի սկիզբ՝ վերջաբան
անցնում ենք մենք՝
Ժամու լինի թէ տարաժամ

Կրակն ընկանք
Ժամանակի ձեռքն անհաշտ։

Յունիս 26, 2000 թ.

Վարդերես Գարակէօզեան, Արարման հետ, Երեւան 2005

Saturday, April 18, 2009

Kevork Kalayjian: Native Tongue

March to death an ancient civilization
native language silenced. Look at lost cultures!
Manuscripts where our shame is sheltered, sealed
within the walls of fear of being different!


Organized persecution, segregation
religious intolerance, and color
differentiation,
government organized race annihilation,
the definite death on the unending desert sand.
Now we are tired to overcome this new threat.


This new partition, based on the ability to spend
cash on Berger King, Pizza and movies, or
charging our future on such classy items as,
Four Seasons, Disney's, health spas, or searching
connections with jazz, rap, or Yo Yo Ma.


My native language is not even used for cursing,
let alone for the expression of love, admiration,
hate, or praying to the one who knows it all!


My native tongue still speaks to my soul
but I cannot translate it anymore!




Kevork K. Kalayjian, Jr.


This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

Friday, April 17, 2009

Café Night Poetry in LA

Thursday, April 16, 2009

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԴԱՐՁԵԱԼ




Եւ որովհետեւ ես
մերկ ծառերու ետին հեռացայ
եթէ մեր սիրոյ երկնակամարը մթագնող
սեւամորթ ամպ մը նոյնիսկ ժայթքի
յիշէ զիս դարձեալ
ու մեղր աչքերէդ
լոկ շիթ մը թախիծ թող մաղուի

Եւ որովհետեւ ես
ճաղատ բլուրներու ետին անհետացայ
եթէ մեր սիրոյ ովկէանը ալեկոծող
ալեհեր ալիք մը նոյնիսկ ցցուի
յիշէ զիս դարձեալ
ու ծով աչքերէդ
լոկ փարոս մը յոյս թող թափի

Եւ որովհետեւ ես
ոսկի արտերու ետեւ հեռացայ
եթէ մեր սիրոյ պարտէզը լուսաւորող
աւետաբեր ծիլ մը նոյնիսկ ծաղկի
յիշէ զիս դարձեալ
ու արեւ աչքերէդ
լոկ կաթիլ մը ապագայ թող կաթի

Եւ որովհետեւ ես
մութ քաղաքներու ետին անհետացայ
նոյնիսկ յենակէտը մեր սիրոյ երկրագունտին
օր մը դիպուածաւ եթէ շարժի
դարձեալ յիշէ զիս դարձեալ
ու քարայր աչքերէդ
լոկ ջրվէժ մը առանձնութիւն թող հոսի


11. 1. 1971

Wednesday, April 15, 2009

Nora Armani: Belonging

Since I belong nowhere
I'd like to come and do my
Not-belonging here.
Will you help me fit in... to my clothes?
Or are you busy trying yours on for size?

Nora Armani, The New Londoners, June 2008

Tuesday, April 14, 2009

Սոնիա Թաշչյան։ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Ես սպասում եմ քո իսկ սենյակում.

Սպասումը գրկում է մարմինս
Անհամբերության դողով:

Ու թէև առանձին եմ այնտեղ,
Բայց մենակ չեմ,ոչ էլ օտար.
Պատճատը միայն այն չէ,
Որ այստեղ ամեն ինչ հիշեցնում է քեզ,
Այլ այն,որ ես բազմիցս հյուրընկալվել եմ այստեղ,
Քո երևակայության գրկում...

Քո երազը ավելի իրական է,
Քան բարդույթներով ծանրաբեռնված քո ներկայությունը...:
2007

Monday, April 13, 2009

Arpine Konyalian Grenier reading in Chicago, IL





because this therefore that, who what where when why how regardless, mired in or sorting out or faced with the cruel and unusual we travel through daily ordinary impermanence, quarkly and celebratory, as per Le Roman de la Rose, for example



Commemorative Poetry Reading


Arpine Konyalian Grenier


April 26, 2009, 7:00 PM

Myopic Books
1564 N. Milwaukee Ave, Chicago




Heather Fuller (Washington Review):
varied registers sources and textures of language… provocative and engaging… sublime

Kevin Killian (Krupskaya):
long list of strengths… always coming up with what Eliot might have called one’s objective correlative... she takes us out of our provincial concentration on American life to encompass broader social and geopolitical issues, tying them cleverly to the personal – relationships histories feeling.

Celia L. Alvarez (Jacket Magazine):
a mosaic of narrative best referred to as political eco-feminism … passionate rather than simply driven by sociopolitical concerns … with a decidedly urban and postmodern sensibility… engages with language on its most primal, semiotic level … brings together the languages of science, gender, and politics to question the ways in which we relate to one another … meaning is accumulated rather than created.

Sunday, April 12, 2009

Վարդերես Գարակէօզեան։ Պճնեմ տողերս մեղր ու շաքարով

Դառը դեղահատը կուլ տուէք սիրով


Click here for the audio clip read by Lola Koundakjian


Սովորեցինք ամէն ինչը
այբուբենն ու քերականը
որ չմնանք անգրագէտ
վարժեցրին գումարումը
հանումի հետ
լինենք ուշիմ՝ խելօք-ճարպիկ
հաշուագէտ

Մշակեցինք համբերատար
ինչպէս ձեւել - ինչպէս կարել
այսպէս յղկել - այսպէս գամել
ցրցամ տալ ու կօշիկ քաշել
կառուցել կամ կամուրջ կապել
առու հանել - հերկել՝ հնձել
դարձանք աշկերտ՝ հմուտ վարպետ
այս եւ այնի մասնագէտ

Քարոզեցին - քանոզում են տասնաբանն էլ
մատիկ-մատիկ՝ տասնապատիկ
դառնալ հլու՝ արդարամիտ
գթասէր ու բարեացամիտ…

Արդ բոլորը սերտել-մարսել
ջրի նման անգիր արել
դարձել մէն մի գայլ ու աղուէս
գրաճանաչ-հաշուենկատ
վարպետորդի շահատակող
արհեստավարժ՝ շահագէտ։







Վարդերես Գարակէօզեան, Արարման հետ, Երեւան 2005

Saturday, April 11, 2009

Medrik Minnassian: I KILLED MY FRIEND

I killed a friend,
And the whole world smiled at me.
I killed a friend
And denied my emotions.

I killed a friend
And all the feelings I had.

No one wept,
Neither did I.
No one felt the grief,
But me.

What was so great in their smiles?
A summit conquered on time,
Or an arrow hit the center of the foe.
Was that what they longed to see?
Was it a conspiracy?

It took a long time to tie this rope
And the twinkling of an eye to tear it.
Into the ashes of life has everything vanished?
Into the memories this story stands full of credit.

I stand alone on this tomb.
I stand undone on this stone.

I feel betrayed by my own trust.
I feel stabbed by my own dagger.

I killed a friend.
No one wept,
Neither did I.
No one felt the loss,
But me.


Eighteen year old Medrik Minnassian is a student at the Armenian College in Kolkata. APP thanks his teacher Gulnaar Gilhooly.

Friday, April 10, 2009

Medrik Minnassian: PATH OF LIFE

Did you ever try to walk along a road called life?
Did you ever try to look back and see what you did to all those whom you met?

And now on this road, on this wild road
People come and go
Are given birth and are called dead.

People live and people live
People live to love
And people love to live
People live to fight
And people fight to live

People live to rule and are cruel
People lay low and are so poor.

Genocide is the end of human reason
Shadows of the night are a cover for the light.

And when you turn out to be the only one
It’s terrible to be alone
No one seems to be around.

The wide road seems to be quiet
In the night and under the morning light
Even sun rays are a surprise
Those days are gone, when love used to last for long

No one says ‘I love you’
No one cares what others do
No one cares for the poor or the worse
No one does what is told
Orders are sold by those who toss

Everyone seems to be blind
Because no one looks back
To see what we have done

Failure is not the end
Success will never come

Greed is the only cause,
The good and the bad.

Thursday, April 09, 2009

Պետրոս Աֆէյեան: Բանիւ Անիւ Վերածին

Խունկ մը, վանկ մը, ինչ խակ ելակ
Քարաշէն ժպիտ մը մոխրերես, տուն մը
Ծիրանի կուտի պէս, անոյշ անցեալով
Լալկան կուրծքերու շփմամբ
Կայուն, զգայուն, տաճար հայութեան

Եթէ երազես անգիտակցաբար,
Անհամբեր օրերէդ, վերքածաւալ
Եթէ ներշնչես պայքար, պարգեւ,
Պտղածին պաշտամունք կայսրութեան

Թափառիս, սպառես, թերանաս
Շուրթերդ խածուած, լուծուած, դաւաճան
Իսկ դուն՝ հոգւոյս թեթեւ դարման
Սրտիս յանկարծ մէկ հարուած
Մէկ հրացան հեթանոսական


Պետրոս Աֆէյեան

Մարտ 15, 2009
Օլտ Ֆըրսդ Չըրչ
Սան Ֆրանսիսքօ, Քալիֆորնիա

Wednesday, April 08, 2009

Esther Heboyan: CONVERSATION WITH MY MOTHER, LA PARISIENNE




this country
says
my mother
speaks
stripping sunless skin off
egglike tomato
a promoter tag-mouthed that is
had price-tagged
out of nowhere
olivetomato
– I can’t figure out

this tongue
says
my mother
speaks
stepping outside the doctor’s
daily dusted office
where pain (always)
surges from somewhere
unrecognizable
as far as mind body history
and what else are concerned
– I can’t figure out

this subway
says
my mother
speaks
steering down its
corridors escalators
at last platforms
in her caterpillar feet
like little stitches
to make ends meet
and everywhere
cobaltblue summer print
– I can’t figure out

whereupon she sat down
to figure out
year after year

the cost
of living the
price of saving
the genetics of
suffering the significance
of dreaming

year after year
remembering
remembering



March 2009

Tuesday, April 07, 2009

Սոնիա Թաշչյան։ՄԱՏՆԵՐԴ


Մատներիդ հպումից
Բջիջներս վառվում,հրդեհվում
Դառնում են հնոց բոցավառ:

Մատներիդ շոյանքի ներքո
Բջիջներս հալվում,անէանում
Դառնում են ամպեր երազային:

Մատներիդ ծայրերից
Արյունդ հոսում է երակներիս մեջ
Ծնելով արարչություն:

2009

Monday, April 06, 2009

William Michaelian: Desire

Inside the flower, down the stem,
into the roots — a dark hum:
that’s where we learn about desire,
that’s where the sun can’t hear
what we’re whispering.

But I have other ways of finding out —

And the wind blows, and it leaves us
with nothing but hard, dry clods,

pale lips, coffin wood . . .
and no flowers to lay upon them.

I wrote about it in a letter once;
it came back unopened,
like a pack of unclaimed seed.

I tore off the end;
the sun was laughing . . .

I cursed until it rained.


September 2, 2008

From Songs and Letters, reprinted here with the author’s permission.

Sunday, April 05, 2009

Վարդերես Գարակէօզեան։ Միջազգայինով տեղ չհասանք

Համաշխարհացման հասանք անձայն


Click here for the audio clip read by Lola Koundakjian

Շատ ենք խօսում իրաւունքից
կանանց-մարդու-երեխայի
մեղադրեալի- բանտարկեալի-միասեռի
ծառայողի-յաճախորդի-սպառողի
տանտիրոջ-գործատիրոջ
վարձակալի ու բանուորի՝ եւայլնի…

Աշխատուժի՞ մասին՝ խնդրեմ
պատասխանը յստակ է ու միանուագ
- շաքարապատ շագանակ -
որքան աժան-որակաւոր՝
ձեռնտու է
համաշխարհային կերպաս հագած
ազատ-անկախ նոր շուկայում՝
խիստ մրցունակ։



Վարդերես Գարակէօզեան, Արարման հետ, Երեւան 2005

Saturday, April 04, 2009

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԽԱՂԱՂԱԿԱՆ



Կար ու չկար -
Խաղաղական Ովկէանոսին մէջ
իրարմէ մղոններ
մղոններ հեռու
երկու կղզիներ կային

Օր մը հողերը շարժեցան
ալիքները կատղեցան
երկրաշարժ պատահեցաւ

Եւ ամեհի ծովուն մէջ
իրարմէ մղոններ հեռու
երկու կղզիները միացան

Կար ու չկար
արարածներու ովկէանոսին մէջ
իրարմէ մղոններ
մղոններ հեռու
երկու սիրտեր կային

Օր մը երակները բռնկեցան
բոցերը տարածուեցան
հրդեհ ծագեցաւ

Եւ ճարճատուն կրակին մէջ
իրարմէ մղոններ հեռու
երկու սիրտերը միացան



16. 8. 1969

Friday, April 03, 2009

Nora Armani: Home

Home is where the hearth is
Home is where the heart is
Home is where the earth is
Home is where the art is
Home is where the ear is
Home is where all these
exist in harmony.
But can someone
please tell me where…
My home is?

© Nora Armani, 2007

Thursday, April 02, 2009

Սոնիա Թաշչյան։ ՋՐԻ ԿԱԹԻԼՆԵՐ

Ես կհագնեմ կապույտ երանգ և կդառնամ ովկիանի ալիքներ,
Ընդունելու քեզ գրկիս և հոգուս մեջ:

Ալիքների տարուբերման հետ կշոյեմ ու կսիրեմ մարմինդ`
Ջրի հևքից խենթացած:

Եւ երբ դուրս գաս ջրերից,
Ես կլինեմ կայլակներ մարմնիդ վրա համեցող,

Որպեսզի շոգիանամ արևի տակ,
Ներծծվելով բջիջներիդ մեջ սիրակեզ:

2009

Wednesday, April 01, 2009

Aaron Poochigian, a brief bio

AARON POOCHIGIAN was born in 1973. He attended Moorhead State University from 1991 to 1996 where he studied under the poets Dave Mason, Alan Sullivan, and Tim Murphy. He entered graduate school for Classics in 1997 at the University of Minnesota. After traveling and doing research in Greece on fellowship from 2003—4, he earned his Phd in Classics in 2006. He was a visiting professor of Classics at the University of Utah in 2007—8 and is currently D.L. Jordon Fellow at Roanoke College in Salem, Virginia.
He has recently completed translations, with introduction and notes, of Sappho’s poems and fragments for Penguin Classics (due out Spring of 2009). The British poet Carol Anne Duffy has agreed to write the preface. His translations of Aeschylus, Aratus and Apollonius of Rhodes will appear in the Norton Anthology of Greek Literature in Translation (due out Spring of 09), and Johns Hopkins University Press will put out his edition of Aratus' astronomical poem, The Phaenomena, with his introduction and notes, in the Spring of 2010. His poems and translations have appeared in numerous journals, including Chronogram, Classical Journal, The Dark Horse, Poetry Magazine, Raintown Review, Smartish Pace and Unsplendid.

Aaron Poochigian: The Vigil

Because he was as hard to handle
As truth, which we equate with light,
Go somewhere dark and hold a candle
For Alan Sullivan tonight.

This poem has appeared in Poetry, March 2009. It is reprinted here by kind permission of the author.




Tuesday, March 31, 2009

Quote for the month of March

Ով մարդկային արդարութիւն,
Թող ես թքեմ քո ճակատին:




Սիամանթօ

Monday, March 30, 2009

Nora Armani: YAN

Abovian,
Nalbantian,
Hanrapetutyan,
Tumanyan,
They all end in Yan.

Said one woman who was there
for the first time.

She had no notion what they meant,
But added,
At least they are names…
Not numbers like 46th, 50th, 8th, 4th and fist.

© copyright: Nora Armani 2007

Sunday, March 29, 2009

Կարիկ Պասմաճեան։ Հսկում

Click here for the audio clip Հսկում read by Lola Koundakjian.

Ինչ լաւ է, որ դու քնել ես արդէն
եւ մի խաղաղ ժպիտ միացնում է շուրթերդ.
անպայման բարի երազ ես տեսնում,
անապատի ծիծեռնակներին
հաց ու ջուր ես տալիս
եւ յանկարծ թռչում ես երամի հետ։

Երանի ձեզ

1972

Կարիկ Պասմաճեան, Անաւարտ Խաղ, 1980

Saturday, March 28, 2009

Սոնիա Թաշչյան։ ԱՄԱՅՈՒԹՅՈՒՆ

Երբ ուզում եմ պատկերացնել քեզ,Անի,
Փակում եմ կոպերս,
Եւ ահա,
Ամայի և չոր տարածությունները
Հագնում են գույնզգույն բնություն,
Կառուցվում`փարթամ տներ,
Լայն փողոցներ և ժխոր,
Խայտաբղետ մարդիկ,
Ցոփ և անհոգ կիրակի...

* * *
Կուզեի,որ լինեիր ինձ հետ
Հեռո~ւ,հեռավոր այս փոքրիկ հողում,
Ուր արևելքի միջակությունները
Չգիտես ինչու,
Պղծեր են հինավուրց քաղաքը:

Դու մերժեցիր ինձ,
Եւ քաղաքն ամբողջ
Այժմ անհրապույր է թվում.

Մինչդեռ այն քաղաքում,
Ամայությունը այնքա~ն հարիր էր հոգուս,
Որ ես նույնիսկ ... սիրեցի այն:
2008

Friday, March 27, 2009

Nora Armani: CALIFORNIA 2009

The waitress is under age
Says she can’t serve me
wine herself.
I ask if she has sex
She smiles, through a blush
and says yes!

Impaired judgments
That destroyed nations
Or sometimes built them
Could be blamed equally on sex
Not as often on wine!

A world gone awry about
Not serving wine till you’re 21!
But killing, at any age, seems fine.
© copyright: Nora Armani 2009

Tuesday, March 24, 2009

Անահիտ Սարգիսեան: Ոտքերդ վերմակին համեմատ

Անահիտ ճան
խնդրում եմ ուղարկիր
մի լուսանկար
եւ քո մասին
մի քանի տող...
պահանջողը
Վիոլէ՛թն է...

եթէ մէկ
կամ երկու տարի առաջ ըլլար
այս խնդրանքը
պիտի սարսափէի՜
փախչէի՜
ծակիս մէջ
պահուըտէի՜...

իմ մասիս
ես ի՞նչ ըսեմ
պիտի ըսէի...
կարեւորը
մարդուս գործն է
որ կը գլորի
ու կը պատմէ
ինչ որ պէտք է
երեւի...

սակայն այսօր
այս խնդրանքին դիմաց
ո՛չ կը սարսափիմ
ոչ կը փախչիմ
ոչ ալ կը պահուըտիմ...

եթէ
ո՛չ կը սարսափիմ
ոչ կը փախչիմ
ոչ ալ կը պահուըտիմ
ուրեմն ստիպուած եմ
սա քանի մը տողը
քով քովի փակցնել
եւ լուսանկար մըն ալ
ճարել ու ղրկել...

սիրտ չունի՜մ...

ի՞նչ ըսեմ...
հո՛ն ծնած եմ
հո՛դ գացած եմ
յետոյ հոն հոդ
գացած եկած եմ


վերջը
չեմ գիտեր ինչպէս
հո՛ս հասած եմ
եւ բախտով
գրող մրողներու մէջ ինկած եմ...

բայց ինչո՞ւ այսօր
ո՛չ կը սարսափիմ
ոչ կը փախչիմ
ոչ ալ կը պահուըտիմ...
արդեօք ե՞ս ալ
վերջ ի վերջոյ
գրող մրող դարձեր եմ
եւ լուր չունիմ...

մտահոգուի՞մ...

տողերը լաւ
թուքով մուքով
կը փակցնեմ
սակայն
սա լուսանկարը
ինչպէ՞ս պիտի ընեմ...
ինչո՞ւ կþուզեն
անպայման
սա երեսս տեսնել...

ճերմակերես
սեւերես
եւ թերեւս
աներես...

եկէք
ծուռ նստինք
շիտակ խօսինք
իրարմէ չնեղուինք
երկու բառով ես ըսեմ
դուք հասկցէք
եւ սա խնդիրը
մենք վերջացնենք
ես ալ երթամ
ընելիքներս շարունակեմ...

ես
պարզապէս
սփիւռքին
որբ աղջիկն եմ...



Մէկ չէ,
երկու չէ,
երեք ալ չէ,
մատներու վրայ համրել
կարծես անկարելի է,
պարզապէս անվերջանալի՛ է
այն բազում
ծանօթ անծանօթ
թանթիկ մանթիկ
կոչեցեալներուն թիւը...

Երկա՜ր է պոչը...
Գլուխը ո՞ւր է
պոչին ծայրը ո՞ւր
յայտնի չէ՜...

Հաշիւէն դուրս ինկած
ծանօթ անծանօթ
թանթիկներէն մին
դիմացդ կը յայտնուի
յանկարծակի,
որեւէ պահուն
որեւէ տեղ՝
աստիճաններուն վրան
վերը վարը,
տունը թաղը
կամ շուկան
կամ ալ շուկային ճամբան...

Լայնածաւա՜լ կայսրութիւն
ճիշդ դիմացդ կը յայտնուի
յանկարծակի
եւ տեսադաշտդ կը փակուի...

Սպառազէն կայսրութեան դիմաց
անզէն կը կանգնիս քարացած
թուքդ կը կլլես
քանզի գլխուդ գալիքը
շատ լա՜ւ գիտես...
Ո՛չ առաջինն է,
ո՛չ ալ վերջինը...



Քա սա աղջիկը
նորէ՛ն հասակ նետեր է.
-ձայնը կու գայ դիմացի ճակատէն-
որո՞ւն քաշեր է քա՜,
Աստուա՛ծ պահէ, մաշալլա՜...

Ի՜նչ կþըսես.
-պատասխանը կը յամենայ այս ճակատէն-
մեծ հայրը
պատի պէս մարդ էր,
մեծ մայրն ալ
փառաւոր կին էր...

Այս թարտերախաղին մէջ
դուն որ հասակ նետող աղջիկն ես,
ընելիք մնելիք
ըսելիք մսելիք
չունիս բացարձակապէս...
Պարզապէս
բերանդ կը գոցես
լուռ մտիկ կþընես
եւ ոչ մէկ բան կը մտածես,
այլ անայլայլ ժպիտը երեսիդ
թատերախաղին
շարունակութեա՛ն կը սպասես...

Աղջի՜կ
-ձայնը կը հզօրանայ դիմացի ճակատէն-
եթէ այսպէս շարունակե՜ս,
օրէ օր հասակ նետե՜ս,
քեզի յարմար փեսայ
ուրկէ՞ պիտի ճարես...

Ընդամէնը
վրայ վրայի
կամ տասներկու
կամ ալ տասներեք տարեկան ես.
փեսայ ճարելու մասին
ի՜նչ մտածես...
Դուն ո՜ւր
ամուսնանալիք աղջիկը ո՜ւր,
վերջին մտահոգութիւնդ է.
սակայն կարեւորը հիմա
ճակատագրականը դիմագրաւելն է.
բանը բուրդ է,
վասնզի
վերջին նախադասութենէն ետք
շուտով կը հասնի
սարսափելի՛ն...

Քա ձեռքերուս մէջ մեծցաաաա՜ր...
Այս մէկը կարծեմ
այդ վերջին նախադասութիւնն է...

Ուստի
թեւերը լա՜յն կը բացուին
լայնածաւալ կայսրութեան՝
ծանօթ անծանօթ
թանթիկ մանթիկ
այս կոչեցեալին
եւ ահաւասիկ
աչքերդ փակած ես
ու նահատակուելու
կամայ ակամայ
կազմ պատրաստ ես...
Կը գրկուի՜ս,
ապա մսակոյտերու մէջ
կը մխրճուի՜ս,
եւ հետզհետէ
խորխորատներու մէջ
կը խորասուզուի՜ս...

Ազատում չկա՜յ,
այս թանթիկը չըլլար
մի՛ւսը պիտի ըլլար...
Օգնութի՜ւն... Կը խեղդուի՜մ...
Կատակ չէ՜, կը խաչուի՜մ...
Փրկութի՜ւն... Աստուա՜ծ իմ...

Կը գրկուիս, կը սեղմուիս,
բրդուճ բրդուճ կը փրցուիս,
իսկ փակագծին մէջ
բացականչութիւններ կցկտուր...
Կը կարմրիս, կը խեղդուիս,
շունչի պակաս ունիս,
մինչ փակագծին մէջ
հեղեղանման ձայնաւոր պաչպչուք...

Այսպէ՛ս է.
այս աշխարհին օրէնքներուն
քիթդ գոցելով
պէտք է ենթարկուիս
ու համակերպիս...

Մէկ չէ,
երկու չէ,
երեք ալ չէ,
մատներու վրայ համրել
կարծես անկարելի է,
ըսինք պարզապէս անվերջանալի՛ է,
այս անթի՜ւ
ծանօթ անծանօթ
թանթիկ մանթիկ
կոչեցեալները,
որոնք կþըսեն թէ
իրենց ձեռքերուն մէջ
մեծցած ես,
նոյնիսկ եթէ
ընդհանրապէս
բացարձակապէս
զիրենք տեսած չես...

Իսկ դուն
թանթիկ մանթիկներուն
այս աշխարհին մէջ ,
խիզախաբար կը մեծնա՜ս...
Չէ՞ որ մեծ հայրդ
պատի պէս մարդ էր,
մեծ մայրդ ալ
փառաւոր կին էր...
Երեւի անպայման
երկուքէն մէկուն քաշե՜ր ես...
Յարմար փեսայ
ունենա՜ս չունենա՜ս
հոգդ չէ՜,
միայն թէ հիմա խնդիրը
սա ոտքդ
վերմակէն դո՛ւրս մնացեր է...

Աղջի՜կս
ոտքերդ վերմակին համեմատ երկարէ՜...
վերմակին համեմատ երկարէ՜...
ոտքե՜րդ, ոտքե՜րդ՜...
վերմակին համեմա՜տ...
երկարէ՜...

Ականջիդ մէջ
հեռուներէ՜ն
այսօր կորսուած այն աշխարհէն
միշտ կþարձագանգէ՜...
կþարձագանգէ՜...

Վերմակդ միշտ հետդ քաշկռտած
երէկուան այդ հեռուներէ՜ն
այսօր կորսուած
թանթիկ մանթիկներու այն աշխարհէն
նոր աշխարհնե՜ր հասած,
հիմա հինցած մաշած վերմակին տակ
կը կծկուիս, կը չարչարուիս շարունակ...

Վերմակիդ պլլուած չարչարուէ՜...
Ի՜նչ որ ալ ընես
ոտքդ միշտ դո՛ւրսն է...
Աւելի՛ կը կծկուիս,
կը ծալուիս, կը կոտրտիս,
որ վերմակիդ տակ սեղմուիս,
իսկ առաւօտները
հազա՛ր կտոր եղած
ուզես չուզես
այս նոր աշխարհին մէջ
պէտք է ոտքի կանգնիս...

Այս նոր աշխարհին մէջ
երեսիդ նայողը ո՞վ է...
Պարզապէս
դո՛ւն
հայելիին մէջ
ինծի՛ կը նայիս
ու պատի պէս մեծ հայրդ
կամ փառաւոր մեծ մայրդ
կը տեսնես...

Խիզախաբար մեծցե՜ր ես... մեծցե՜ր ես...
մեծցե՜ր ես...

Դուն մեծցե՜ր
վերմակդ քո՛ւրջ դարձեր,
իսկ ոտքդ
վերմակէն դո՛ւրս մնացեր...

Վերջապէս
ինձմէ այլեւս զզուած,
դուն ինծի կը նայիս
ու վճռակա՛ն կը խօսիս...
Ա՜յ աղջիկ
դուն քեզի նոր վերմակ մը գնէ,
հանգի՜ստ փառաւոր
շնթռկէ՛ պառկէ...
Վիճակդ վիճա՞կ է,
ապրածդ կեա՞նք է...
Ասիկա նո՛ր աշխարհ է,
գնա՛
դուն քեզի համար
նո՛ր վերմակ մը գնէ...
Ըլլա՜յ Ամերիկեան
թեթեւ ու լա՜յն,
կամ ֆրանսական
հազար գոյնով ծաղիկներ վրան ,
կամ չինական
շա՜տ աժան...
Հանգի՜ստ ծածկուէ,
ոտքերդ ուզածիդ չափ երկարէ
եւ մշի՜կ մշիկ երազէ՜...

Կþընդվզի՜մ...
Կռնակս կը դարձնեմ ես քեզի
ու կը փշրուիմ...

Ես
այս նոր աշխարհին մէջ
քեզի հետ առանձին
հինցած մաշած վերմակիս տակ
կը կծկուիմ,
քանզի իմ երազներս
միայն ու միմիայն
այս հինցած մաշած
ու քաշկռտուած
վերմակին տակն են որ կը հիւսուին...

Իմ երազնե՜րս
որոնք կը պատկանին
այսօր կորսուած ա՛յն աշխարհին
ուր կը մեծնայի ես
կամ դուն
ժամանակի՜ն
ծանօթ անծանօթ
բազում թանթիկներու
ձեռքերուն մէջ,
իրե՛նց կորսուած աշխարհին
երազներուն մէջ...


(Ինքնագիր 2, 2007)

Monday, March 23, 2009

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: Ա + Բ = Գ

Ես : Դուն = յուսահատութիւն
Ես - Դուն = առանձնութիւն
Ես + Դուն = երջանկութիւն
Ես X Դուն = անմահութիւն


10.1.1963


I. You = hopelessness
I - You = loneliness
I + You = happiness
I x You = immortality

Saturday, March 21, 2009

Diana Der-Hovanessian: NO ONE TATTOOED MY SKIN

or pulled off my face.
No one ripped my belly.
I was not taken to Istanbul
for either harem
or experimental hospital.
No one nailed me on
a cross saying, “Now let
your Jesus save you.”
No one made me servant
or slave.

No one had me crawl
like a dog or grovel
for a piece of bread.

My soul did not wither
or fold its wings choosing
to drown in the Euphrates
rather than bear another day.

But, oh, my sisters,
now that ninety years
have passed and no one
has spoken for you
I spit out words you
swallowed unsaid.



reprinted with permission from Selected Poems, Diana Der-Hovanessian
Sheep Meadow Press, Riverdale-on-Hudson, N.Y.

Diana Der-Hovanessian, New England born poet, was Fulbright professor of American poetry in 1995, and 1999 at Yerevan State University. She was visiting poet in the Mass. schools for 18 years and has led poetry and translating seminars at universities world wide. Author of 22books of poetry and translations, her work has appeared in literary periodicals including Poetry, American Scholar, Nation, Partisan, New York Times, Harpers, etc.

Կարիկ Պասմաճեան։ Ես հիւր չեմ իմ տան մէջ

Click here for the audio clip I am not a guest in my home read by Lola Koundakjian.


Եւ տուն չեմ վերադառնում
անառակ որդու նման
որովհետեւ
տուն երբեք չեմ ունեցել։

Մի ստիպէք առաջանամ խաւարում խարխափելով,
մեծանամ խաւարով.
ես հիւր չեմ իմ տանը։

Աստանդական որդիդ եմ ես.
գուցէ քո մասին աւելին պիտի ասեմ
քան հինգերորդ դարի պատմիչներդ։

Կարիկ Պասմաճեան, Անաւարտ Խաղ, 1980

Friday, March 20, 2009

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԴԺՈԽՔԻ ՍԵՄԻՆ ՈՐՓԷՈՍ

Դարեր են անհետացեր
Դեռ Որփէոսի քնարը արիւնաբորբ առանձնութիւն մը կը հիւսէ
Սիրատենչ լարերէն արցունք կը ժայթքի ծիլ ծիլ

Դեռ Որփէոսի քնարը արիւնավառ մելամաղձութիւն մը կ՚երգէ
Եւրիդիկէն է անհետացեր
Սիրատենչ լարերէն թախիծ կը տեղայ փաթիլ փաթիլ

Որփէոս է անհետացեր
Դեռ Որփէոսի քնարը արիւնաթաթախ մենութիւն մը կը կերտէ
Սիրատենչ լարերէն կարօտ կը հոսի կաթիլ կաթիլ


12. 4. 1968

Thursday, March 19, 2009

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԽՈՆԱՐՀՈՒՄ

Սիրել բայ - անցեալ անկատար - եզակի Ա. դէմք
Սիրել բայ - անցեալ անկատար - եզակի Բ. դէմք

Սիրել բայ - սահմանական ներկայ - եզակի Ա. դէմք
Սիրել բայ - ժխտական ձեւ - սահմանական ներկայ - եզակի Բ. դէմք

Սիրել բայ - բացարձակ ապառնի - եզակի Ա. դէմք
Սիրել բայ - ժխտական ձեւ - բացարձակ ապառնի - եզակի Բ. դէմք


10. 1. 1963

Tuesday, March 17, 2009

Արշակ Չոպանեան: [Յըստակ ըլլայ թող․․․]

Յըստակ ըլլայ թող երազդ, եւ թող տարտամը կապոյտ
Չըխաղցընէ միտքդ, ինչպէս աշնան տերեւ մ՚հողմապտոյտ։

Ապրէ՛ անկախ եւ ուժով, քու հոգիիդ համեմատ.
Եղիր կեանքի անտառին մէջ կանանչ ծառ մ՚հաստարմատ։

Մի՛ ձըգեր սի՛րտդ ջուրին երթալ ծըփալ դիպուածով.
Դէպի նպատա՛կդ գընա, ինչպէս գետը դէպի ծով։


QUE TON REVE SOIT NET!

Que ton rêve soit net et que la perplexité soit bleue,
Qu’il n’agite pas ton esprit, comme les feuilles d’automne voltigent à terre.
Vis libre et fort, selon ton âme
Sois dans la forêt de la vie, un arbre vert aux fortes racines.

Ne laisse pas ton cœur aller à l’eau pour des faits accidentels,
Va vers ton but, comme le fleuve vers la mer!


Archag TCHOBANIAN (1872-1954)
Traduction Louise Kiffer


LET YOUR DREAM COME TRUE!

May your dream be clear and may the perplexity be blue,
Don't let it stir your mind, like autumn leaves flutter on the ground.

Live free and strong, according to your spirit
Be in the forest of life, a green tree with strong roots.

Don't let your heart go to the water for accidental facts,
Go to your goal, like the river to the sea!



Translated by Lola Koundakjian

Monday, March 16, 2009

ՄԻՍԱՔ ՄԱՆՈՒՇԵԱՆ: ԴԷՊԻ ՖՐԱՆՍԱ


Համայնատարած գիշերի փէշերն ինկեր են լըռին, 
Արեւէն արփած Միջերկրականի հոլանի մէջքին, 
Զերդ բոլորաձեւ գըմբէթ տաճարի, երկինքն աստղածիր 
Իջեր է ծովուն վըրայ հորիզոնն անծիր: 

Զեփիւռ մը թեթեւ՝ կը ժողվէ ջուրին բոյրերն աղեհամ 
Ու կը սըրսկէ մազերուս, դէմքիս վրայ յարաժամ... 
Երկաթ կողերը խըրած ջըրերու գաղջ ծալքերուն մէջ 
Նաւը լուսավառ՝ կը ճեղքէ մութին խաւերն անընդմէջ: 

Եւ ինչպէս նաւու միշտ դէպի առաջ սըլացքէն բըղխած 
Ծովու գիշերին խորի՜ն, համասփիւռ խորհուրդէն գերուած 
Ջըրերը փրփրուն, խելագար վազքով դէպ յետ կը հոսին, 
Միտքս այնպէս ետ եւ հոգիս յառաջ կ՛երթայ տենդագին: 

Ետիս եմ թողած բընութեամբ սընած մանկութիւնս արեւ, 
Եւ թշուառութեամբ, զրկանքով հիւսուած որբութիւնն իմ սեւ. 
Դեռ պատանի մ՛եմ թղթի եւ գրքի երազէն գինով, 
Կ՛երթամ հասուննալ գիտակցութեան ու կեանքի վաստակով: 

Բաղձանքն անհուն է եւ նըման ծովուն այս անծայրածիր, 
Անմեկնելի է՝ ինչպէս խաւարին խորհուրդն անյարիր... 
Կ՛ըղձամ ըմբոշխնել լոյսն իմաստութեան, արուեստի՝ գինին 
Եւ խլել կեանքի մեծ պայքարին մէջ դափնիներ անգին... 

ՄԻՍԱՔ ՄԱՆՈՒՇԵԱՆ 1924 - 1925


En route vers la France
 
La nuit vient de couvrir tout entière en silence
La Méditerranée, ivre encore de soleil.

Le ciel devient la voute immense et étoilée.
L’horizon n’est jamais si bas que sur la mer.

La brise douce étend, inlassable, le baume
De la mer sur mes cheveuc sur mon visage...

Le navire tout illuminée, déchire la nuit
De ses flancs d’acier, tranche le pli des flots.

Le navire s’en va.

L’écume du sillage ainsi que mes pensées,
S’enfuit derrière dans une course folle.

Mon âme est déjà loin devant.

J’ai laissé là-bas mon enfance repue d’esclavage,
Ma solitude d’orphelin tissée de misère.

Adolescent rêveur de livres, de cahiers,
Je vais mûrir, au feu de la vie, de la pensée.

Mon désir est aussi vaste que la mer,
Incompréhensible comme une sagesse obscure.

Je veux goûter à la clarté savante, au vin de l’art,
Remporter sur l’arène de la vie des lauriers de gloire.

Missak Manoouchian 1924

Sunday, March 15, 2009

Կարիկ Պասմաճեան։ Ուշ գարուն

Click here for the audio clip a late spring read by Lola Koundakjian.


ԱՆՈՐ ՈՐ ՊԻՏԻ ՉԳԱՅ

Օդը յանկարծ շատ տաք ըրաւ այսօր։
Անտառին մէջ, ուր մենք կ՛ապրինք միասին
բազմահազար մժեղներ
ծնունդ առին մէկ անգամէն։

Իսկ դուն կ՛առնես դեղդ յղութեան դէմ։

Այս գիշէր այնքան գեղեցիկ ես, բարի,
ուշացած գարնան բոյրով օծուն --
միսդ՝ հասուն, արդէն ամառնային…
օ՜հ ուշացած իմ սէր
որքան կ՛ուզեմ կեանք ստեղծել
ճիշդ պատկերիդ համաձայն։

1977


Կարիկ Պասմաճեան, Անաւարտ Խաղ, 1980

Saturday, March 14, 2009

Sofia Kontogeorge Kostos: WHEN WAS IT?

He [German Admiral Usedom] said that the Armenians were in the way, that they were an obstacle to German success, and that it had therefore been necessary to remove them, just like so much useless lumber. He spoke about them as detachedly as one would speak about removing a row of houses in order to bombard a city.
Ambassador Morgenthau’s Story by Henry Morgenthau

            


When was it?
that Germans and Turks,
Central Powers, too—
pulled from their uniforms,
ORDERS FROM CENTRAL HEADQUARTERS:

“Start from the East; sweep to the Black Sea;
continue through to Cappadosía; later—
swing towards the Ionian West.
There’s a shortage of bullets,
take as long as it takes—be thorough!

Phase I:
“Release your lusts.
Rip! Rape! Plunder!
Chop all useless lumber. (1)
Without mercy: Stab,
kick, drown, burn!
Strip trunks, roots,
branches. Tear! Uproot! Bury!
Clear the land—no twigs,
nor splinters leave.

“Sticks and stones
will break their bones,
and names will mark them.
Call them useless lumber(1) —
until all Armenians, Greeks,
Assyrians, are diminished.

Phase II:
“Prevent Ambassador Morgenthau from
publishing particulars of our crimes!
Render him and his protests useless.
Confiscate all witness books,
remain unrepentant—
‘Was Their Fault’ must be our motto.
Carry on, until the job is done!”
For the lure of coveted minerals,
and the Baghdad Railway Lines—
church bells toll no longer. And,
names like:
Moskarópoulos – Papazián – Pincáro,
cannot be not be heard either.

When hell fell over Asia Minor,(2)
pain knew no bounds
—in the land of their mothers,
and their mothers’ mothers
before them.

So it was for in 1914
through to 1923.

—SOFIA KONTOGEORGE KOSTOS

German: (1)nutzloses bauholtz (1)English: useless lumber
Turkish: (1)faydasiz kereste (1)English: useless lumber

(2)Asia Minor (Turkey now)

Thursday, March 12, 2009

Roupen Kazandjian (1936-2009)

Auteur de nombreux ouvrages de poésie, collaborateur du journal Haratch, membre fondateur de Nouvelles d’Arménie, professeur d’arménien, militant Dachnag puis fervent partisan de Lévon Ter Pétrossian depuis l’émergence du "Comité Karabagh", Zoulal Kazandjian est décédé mardi 24 février des suites d’une longue maladie. La vie de cet intellectuel, qui était l’un des meilleurs pratiquant de l’arménien occidental, a été à l’image de celle de son peuple. Marqué par le déracinement, l’exil, la problématique du retour, la volonté de survivre, de transmettre, de créer.

Né au Moussa Dagh en 1936, lieu symbolique s’il en est de la résistance arménienne, Zoulal a été très vite transplantée dans la localité d’Andjar au Liban, comme la plupart des Arméniens de cette région (placée sous mandat français à la suite de la guerre de 14-18) au moment où elle a été rétrocédée à la Turquie ( 1939). Il avait été envoyé faire le séminaire de Venise en 1949 puis avait rejoint Alep où il exerçait la fonction de professeur d’arménien. Militant du parti Dachnag, il avait été impliqué dans les démêlés de son parti avec les autorités syriennes au début des années 60. L’interdiction de la FRA dans ce pays l’avait obligé à quitter les lieux. Il s’était alors réfugié en France où il a continué d’enseigner l’arménien au collège Mekhitariste de Sèvres. Il commence à cette période à collaborer régulièrement au journal Haratch dont il sera l’un des piliers. Le quotidien éditera d’ailleurs son premier recueil de poésie en 1964 intitulé "Kiangue, Kouyrs" ( ma soeur la vie), puis en 1973 Arevdzaghgi Me Nman" (Pareil à un tournesol). Parmi ses autres oeuvres publiées on peut citer " Charonagueli" en 1988, Nouradouz en 1992, et Hadendir Hye Hin Panasdeghdzoutian" Vol. 1, 1995. Sa collaboration à Haratch, lui vaudra d’être écarté de la FRA en 1978, à une période où la participation à ce journal était passible d’exclusion du parti. Des 1988 il se rapproche du comité Karabagh et de Lévon Ter Petrossian, qui était le fer de lance de l’opposition au régime soviétique en Arménie. Il devient l’antenne privilégiée du comité à Paris, héberge dans son modeste appartement de la rue Rochechouard, les uns après les autres, tous les leaders du mouvement arménien de l’époque. En 1993, il participe à la fondation de Nouvelles d’Arménie dans l’ours duquel il figure jusqu’à maintenant.

Enfin, au début des années 2000, il s’installe définitivement en Arménie, où il avait fait construire une maison. Au cours des dernières années, Zoulal Kazandjian dirigeait "Kragan Tsolker" une publication destinée aux étudiants de la congrégation mekhitariste de l’île Saint-Lazare à Venise. Homme de caractère, généreux, hospitalier, doué d’un esprit vif et volontiers caustique, poète dans son rapport à l’existence comme dans celui à la création littéraire, Zoulal Kazandjian était une des figures fortes de sa génération. Avec son départ, c’est un destin original, mais intimement lié à celui de son peuple qui s’éteint ; c’est une page de l’histoire de la diaspora qui se tourne. Nous présentons à ses deux fils, Vatche et Chahan, à leur mère, ainsi qu’à sa famille et à ses proches nos condoléances attristées.


mercredi 25 février 2009, par Ara/armenews

ԶՈՒԼԱԼ ԳԱԶԱՆՃԵԱՆ
(1936-2009)
գրեց ՝ Մարուշ Երամեան

Բանաստեղծ մը մեռաւ։
Արեւոտ օր մը, երիտասարդ մը կը բարձրանար հարաւային Ֆրանսայի լեռնային գիւղերէն մէկուն ցից ճամբաներէն, կ'երթար հանդիպելու իր շատ սիրած բանաստեղծին՝ Յարութ Կոստանդեանին, ձեւով մը քերթողական իր ուխտը ընելու կարծես։
Այդ օրէն Զուլալ Գազանճեանի քերթողական ճանապարհը ճիշդ նոյն ձեւով ընթացեր է՝ ցից ու դժուար, բայց միշտ դէպի վեր, դէպի կատարելութիւն ձգտող։ Իր քերթողագիրքերը վկայ, որոնցմէ իւրաքանչիւրը կու գար յաւելում մը բերելու նախորդին վրայ։
Ծնած է Մուսա Լեռ, ապրած է Հալէպ, ուսանած է Վենետիկ, հաստատուած է Փարիզ, եւ ամէն հաւատաւոր հայու պէս, վերջին տարիներուն կ'ապրէր քիչ մըն ալ Երեւան։
Զուլալ չէր անունը (Ռուբէն). բայց ինչ որ ծածկանուն պիտի ըլլար, այնքա՜ն ամբողջականօրէն կը թարգմանէր իր էութիւնն ու քերթողութիւնը միաժամանակ, որ մոռցուեցաւ անունը եւ մնաց Զուլալը՝ վճիտ ու մաքուր իր էութեամբ թէ բանաստեղծութեամբ։
Բանաստեղծներու երկու տեսակներ կան՝ անոնք, որոնց բանաստեղծութիւնը ոչ միայն կապ չունի իրենց մարդկային կերպարին հետ, այլ եւ ճիշդ հակառակ դիրքի վրայ կը կենայ այդ կերպարին, եւ երկրորդ խումբը բանաստեղծներու, որոնց բանաստեղծութիւնը հայելին է իրենց մարդկային կերպարին։ Այս վերջիններէն էր Զուլալ Գազանճեանը, որուն հոգին՝ տաք եւ անմիջական, կը թափի տողերուն մէջ ու կը յորդի էջին վրայ։
Բանաստեղծի մը կենսագրութիւնը, որ կը սեղմուի երկու թուականներու միջեւ, ոչինչ կþըսէ մեզի իր կեանքին մասին։ Զուլալին պարագային տարբեր էր. եւ որովհետեւ քերթողութիւնը իր կեանքն էր, մենք զինք կը գտնենք իր քերթուածներո՛ւն մէջ՝ իր սէրերն ու տառապանքները. եւ մեծ, չպարտկուող լոյս մը, որ այնքան պայծառ կ'ընծայէ իր տողերը։
Լոյսի անսպառ երգիչն է ինք. լոյսը թէ՛ որպէս բառ, թէ՛ որպէս խորհրդանիշ ու ներոյժ, միշտ ներկայ է իր տողերուն մէջ։
Վերջին ռոմանթիքն է ան սփիւռքահայ մեր բանաստեղծութեան. իրեն համար քերթուածը կը մնայ ապրումներու եւ մտորումներու արտայայտութիւնը, որ միշտ, յանապազօր հացի պէս կը փնտռէ գեղեցկագոյնը արտայայտամիջոցներուն։
Միաժամանակ սակայն արդիական է ինք, ժամանակի՛ն մարդն է. ու եթէ չþարտայայտուիր այս ժամանակին ձեւերով, կþարտայայտէ իր տխրութիւնը, ի տես այս ժամանակներուն։
Հաւանաբար Զուլալ Գազանճեան մէկն է այն քիչերէն, որոնք խորապէս գիտակ են արեւմտահայերէնին, եւ զայն դարձուցած են գեղեցկագոյն քոյր մը, իրենց կեանքին համար։ Ասոր վկայութիւնն է, քերթողագիրքերուն կողքին, իր կոթողային աշխատանքը, երկու հատորներով լոյս տեսած՝ միջնադարեան տաղերգութեան եւ արձակի հաւաքածոներ, իրենց արեւմտահայերէն փոխադրութիւններով։
Ինչպէս ըսի, Զուլալ Գազանճեանի իւրաքանչիւր քերթողագիրքը յաւելում մը կը բերէր նախորդին։ Քառասուն երկար տարիներու ընթացքին միա՛յն չորս քերթողագիրքեր հրատարակելը կը հաստատէ իր բծախնդիր մօտեցումը քերթողութեան, իսկ իր սակաւագրութիւնը կու գայ իր խորունկ սէրէն, որովհետեւ մեծ սէրերը շատախօս չեն ըլլար։
Առաջին քերթողագիրքը՝ «Կեանքը-Քոյրս» գրաւած էր օրուան կարեւոր դէմքերուն ուշադրութիւնը։ Յաջորդը՝ «Արեւծաղկի մը Նման», կը հաստատէր առաջինով տրուած խոստումը։ Երրորդ գիրքը՝ «Շարունակելի», կը բերէր սպասուած հասունացում մը, քերթողական վայելք պարգեւելով ընթերցողներուն։ Իսկ չորրորդը, եւ դժբախտաբար վերջինը՝ «Նորատուզ»ը...
«Նորատուզ»ը ա՛յլ որակի գործ է. եւ բնաւ պատահական կամ զարմանալի չէ, որ Գազանճեան, հակառակ ստեղծագործելուն, այլ գիրք մը չէր հրատարակած տակաւին։ «Նորատուզ»ը գագաթ մը նուաճած է։ Այլ գագաթ մը գրաւելը ժամանակի պիտի կարօտէր։ Բայց ժամանակը ազնիւ չգտնուեցաւ Զուլալ Գազանճեանի հանդէպ, որ անողոք հիւանդութեան մը ճիրաններուն մէջ ինկած էր արդէն։
«Նորատուզ» ...
Քսան քերթուածներ, քառահամար եւ քառատող, կը կիրարկեն մեր քերթողութեան չափի, յանգի եւ կշռոյթի օրէնքները, առանց խախտումի, առանց գնացքէն շեղելու. յանգերը այնքան ճիշդ են, որ, փարատոքսային ձեւով, յաճախ չենք իսկ անդրադառնար անոնց։
Այս խիստ դասական ձեւին մէջ, Զուլալ Գազանճեան կրցած է այնպիսի ժամանակակից, մեզ յուզող խորք դնել, որ ընթերցողը կրնայ միայն հիանալ։ Այսօրուան հայուն, մանաւա՛նդ սփիւռքահայուն բոլոր տագնապները այնտեղ են՝ սփիւռքի մարդուն կացութիւնը, հայրենիքը, արեւմտահայերէնին ճակատագիրը եւ մեր գրականութեան այսօրուան վիճակը։ Այս բոլորէն անդին ունի՞նք այլ տագնապներ՝ հայրենիք, լեզու, գրականութիւն։
Եւ ասիկա այնպիսի ապրող, այժմէական լեզուով, որ միայն ի՛ր նման բանաստեղծ մը պիտի կարենար ընել։
Զինք ճանչցողներուն համար, եւ անոնց թիւը յաւելում կրեր էր վերջերս, իր Հալէպ կեցութենէն ետք, բանաստեղծ Զուլալ Գազանճեանի կորուստը իրապէ՛ս ցաւալի է. խորապէս բանաստեղծ ըլլալու կողքին, խորապէս մարդ էր, իր համեստութեամբ փայլող։ Քանի քանի հարցազրոյցներ մերժած է. նկարուիլ չէր սիրեր, եւ խօսելէ աւելի մտիկ ընել կը սիրէր։ Ու կը լռէր երկար, իմաստուն լռութեամբ։
Իր շատ սիրած բանաստեղծին՝ Յարութ Կոստանդեանին նման գնաց առանց հրաժեշտի՝ «մնաս բարեաւ ոչ ոքի...»։
Իր քերթուածները մեզի բարեւ կ'ըսեն, իրենց լոյսով։
Այսօր բանաստեղծ մը կ'ապրի՛ մեր մէջ։

Այս յօդուածը լոյս տեսած է Ի ԴԷՊ -ի մէջ։

Wednesday, March 11, 2009

Սոնիա Սանան: ԸՍԷ՛ ԻՆԾԻ

կօշիկներս հագայ մտայ անկողին
ոտքերուս տակ ցաւ զգացի
եւ գիշերը
չվերջացաւ մազերուս մէջ

կ՛երթայի մոռացումէն անդին
անհաւանական յայտնութեամբ եւ քայքայումովը մարմնիս
որ
էր
տարբեր կենդանութիւն
միակ յօրինումը շնչառութեանս ընկղմած
ուր դուն
օ վերջին կարօտս ոլորուող լեզուիս
վերջին ափը կողերուս տաքին
վերջին բառը կոկորդիս
վերջին ճիչը մատներուս
եւ առաջին վախը մերկութեանս

կօշիկներս հագայ մտայ անկողին
կորսնցնելու ինչ որ ունիմ
ինչ որ կայ
աչքերուս մէջ եւ անդին
ինչ որ տուին մարմինիս
լսելու
ինքզինք
իրմէ ասդին
ինքնախոր
ուր դուն
դանդաղ հեղումս ինքնամէջ
դանդաղ կորուստս քեզմէ դուրս

ըսէ ինծի կինն եմ վերջին
եւ ես
կը հանգուցեմ կօշիկներս ձեռքերուս
մազերս կարճ կը կտրեմ
եւ անկողինս կը շաղկապեմ ծունկերուդ

կօշիկներս հագայ մտայ անկողին

Tuesday, March 10, 2009

Brenda Najimian Magarity: For My Muse: Wherever I May Find Her

Oh, black-haired nine that did brave
my most grave moments to send me a song:
Each day, you bask in the sunshine
of my praise, and like seashells
nesting on an ocean bank
you wait for me to cast my net
and gather your choral wave of heroic hymn.

Pierian roses, I found you on the low
end of the city in the open hands
of the ragged man asking for work.
“Anything’ll do,” he said
You ached to reach into the deep
pockets of his coat, but could not.

I found you in the reflection
of a barroom mirror, costumed in sari
you stole a magic carpet to cut an extra
hour out of the night, then gave it up
when your sad eyes signaled you home.

I found you in a gallery, too shy
to speak to the artist;
you hid in the shadow of a corner
of the room. I managed to carry
your words home in a basket
and watched as you hung them out to dry.

And once, when I thought you were lost
to me forever, I found a remnant
of you caught like a loose thread
between the lines of an old poem;
and I rediscovered the simple beauty
of a single word: Muse,
and you played a symphony in my mind.

Brenda Najimian Magarity © 1990

This poem was previously published in California English, 1990 and California Victory, 1992

Sunday, March 08, 2009

Իրմա Աճեմեան։ Նկարը

Click here to hear the audio clip The Painting read by Lola Koundakjian. 


Էրօլ Սարաֆեանին 

 I. ԱՆ ՈՐ ԿԸ ՆԿԱՐԷ 

 Սենեակ մը ուր ամէն բան անշարժութեամբ քարացած 
Առարկաներ իրենք իրենց աշխարհներուն խորերը 
Պաստառ մը լերկ ու պրկուած միատարր 
Լոյսի մութի յաւերժական այդ նոյն խաղին ակնդէտ 

Դուն կը նստիս ու կը շնչես առանձին 
Դուն կը գծես ու անհամբեր կը սպասես 
Դուն կը կենաս, կը մտածես, կը ներկես 
Կեանքի մահուան սահմանները ճեղքելով 

 Յետոյ պահ մը լուռ կը մնաս, նման սառած սենեակիդ. 
Կ՛անշարժանաս նոր կեանքի մը ծիլերուն դէմ անբարբառ՝ 
Երբ կը տեսնես օտարոտի՝ քու սենեակիդ ստուերներէն ամպամած 
Երկու աչքեր լուսաճաճանչ պաստառէն դուրս կը ժպտին… 

 Այս այն պահն է ուր ամէն բան իր լրումին հասած է … 

 II. ԱՆ ՈՐ ԿԸ ՆԿԱՐՈՒԻ 

 Եթէ նոյնիսկ նստիլ չուզես թիկնաթոռին անշարժութեան մէջը դուն 
Քու գիծերդ խառնաշփոթ կ՛երթան մխուիլ պաստառի մը խորութեան մէջ ակամայ 
Քու գոյներդ - լոյսէ անդին - ոլորտներու եզերքներէն սողալով 
Յանկարծ կ՛իյնան մատներու տակ յարաշարժ, 
Մտածումներդ այնքան գաղտնի, աչքերէդ դուրս լուսարձակի ուղղութեանբ 
Կ՛երթան զօդուիլ աչքերու հետ կիսաբախ՝ 
Որոնք դէմքիդ բջիջներուն տակ թաքուն -- միս ոսկորդ կը ճեղքեն 
Ու վրձիններ իրարու հետ, իրարու քով կը վազեն 
Երեք լայնքով տարածութիւնդ անգթօրէն մակերեսի վերածած 
Կը հարուածեն կամ կը շոյեն պաստառի մը ողորկ ու լերկ երեսը 

Քեզմէ անդին դուն կը շինուիս 
Քեզմէ անկախ դուն կը խորհիս 
Քեզմէ հեռու դուն կը շնչես 
Ամբողջութիւնդ կը հեռանայ, կը նօսրանայ հետզհետէ 
Ձեռքերովդ որքան կառչիս 
Աչքերովդ որքան գոցուիս 
Ալ դուն դուն չես, դուն քեզմէ դուրս 
Ուրիշի մը մատներուն տակ կը ծնիս… 

16.2.1974 « Տալ Միայն» Իսթանպուլ 1975

Saturday, March 07, 2009

Սոնիա Սանան: Բ Ա Ց

պատուհաններուս վարագոյրները փակելով աչքերուդ վրայ
բաց մութը մինչեւ վերջ
քաղաքը կը քնանայ անկողինիս մէջ խռացնելով յոգնածութիւնը
մարմնիս,
քաղաքը որ է վայր մը եզերքի պատմութեան
ուր ամառնային տաքը դիմաւորեցին հովանոցներու շուքերուն տակ
պահուըտելով ու ձմեռը մոռցան ձիւնին ճերմակէն զարմացած
պառկած է թեւերուս մէջ
տղայական սրիկայութիւն մը խաղալով, խաղալով, խաղալով
շունչիս համը փոխելով
փողոցի բոլոր կիներուն մէջքերուն գօտի կապելով
կարմիր, կանաչ, նարնջագոյն
բաց մութը մինչեւ վերջ
ջնջելու բոլոր լոյսերը յոգնած թաղամասերու անկիւններուն
ուր օթօները ետեւ ետեւի կը շարուին
կատուներուն սեռաբանութենէն գրգռուած, հիացած
անշարժացած ինչպէս մարմինը քաղաքին
որ հազարումէկ երազ որդեգրեց, բայց պահեց նոյն անունը
ինչպէս անունս, որ փոխեցի, փոխեցի, փոխեցի
կրկնուելով
նոյն ճամբաներուն մոխրագոյն հեշտանքը աւլելով
բաց մութը մինչեւ վերջ
լսելու զարկը քաղաքին
որ հագուստներուս մաշած խիղճը կը հեգէ
ու կը ձանձրանայ
Սոնիա, կ՚ըսեմ, քնացի՛ր, առաւօտեան աշխատանքի պիտի երթաս,
բայց Պէյրութը կը շարունակէ խանգարել
պտտիլ մարմնիս մէջ
սենեակիս թափթփածութենէն հիացած
ուր կայ ջնջումը երազիս
կախուած կանաչ լուսամփոփիս մտերմութենէն
որ տուաւ ինծի միակ եւ անկարելի պոռնիկ նայուածքը գիշերուան
եւ
ես՝ ծնծղայ բորբոքած
վանկատեցի մարմինս բարձրաձայն
բաց մութը մինչեւ վերջ
սեւը ուր կը խրեմ ձեռքերս թերեւս դառնայ անկողին
որ դուն չունիս
ըլլայ շուրջդ նորոգուած պատկերը քաղաքիս
պարպէ ինչ որ ուրիշ մը բնակեցաւ
սանդուխներէն վար բանաստեղծութեան
բաց մութը մինչեւ վերջ
բաց

Friday, March 06, 2009

Shaunt Basmajian: THE UNESTABLISHED POET

instead
of a new lover
he fantasizes
a penguin publication
royalties
a cottage
by the sea

after a reading
he prefers to get drunk
and think more about
his new poem
instead of the
phone number he received
from an admirer
tormented by one of his
“fillers” he wrote
just to get published
in a small press
magazine

for entertainment
he watches the hockey game
buys lottery tickets
goes to the racetrack
hoping to win
like a longshot
as the underdog
odds
at 10,000 to 1

Shaunt Basmajian, copyright 1987, from Biased Anthologies

Thursday, March 05, 2009

Պաղտասար Դպիր: Արի', ի'մ քաղցրիկ աղաւնի

Արի՛, ի՛մ քաղցրիկ աղաւնի,
Ոսկի խնծոր զարմանալի,
Զքեզ տեսնողին բիւր երանի.
Դու բարի եկիր, բարի եկիր։

Դու, որ եկիր, երևցար,
Իբրու արև ինձ ծագեցար,
Ցընծութիւն ինձ պարգևեցար
Դու բարի եկիր, բարի եկիր։

Ուրախութիւն հոգոյ իմոյ
Ո՛չ գոյ բընաւին առանց քոյ,
Ով իմ ազնիւ գերայարգոյ,
Դու բարի եկիր, բարի եկիր։

Տրտում էի՝ ուրախացայ,
Մեռեալ էի՝ կենդանացայ,
Ինձ երանի, որ զքեզ տեսայ.
Դու բարի եկիր, բարի եկիր։

Բարի եկիր, իմ սիրելի,
Իմ գերազնիւ գերգովելի,
Իմ աչաց լոյս, իմ նազելի.
Դու բարի եկիր, բարի եկիր։


Come, my sweet little dove,
Amazing apple of gold,
Ten thousand blessings who behold (s you) 
You are well come, you are well come.

You, who came, appeared,
Rose for me like the sun,
You regaled me gladness,
You are well come, you are well come.

Joy for my soul, none
There is at all without you,
O my noble most respected one,
You are well come, you are well come.

I was sad, I rejoiced
I was dead, I revived
I am blessed, that you I beheld
You are well come, you are well come.

You are well come, my beloved one,
My most noble, most praiseworthy one,
Light of my eyes, my elegant one,
You are well come, you are well come.


Baghdassar Tbir (1683-1768). Translation by Theo Maarten van Lint, Oxford

Wednesday, March 04, 2009

Brenda Najimian Magarity: Carpet Weavers

I

It is 1910,
and I hear
the voices
of young women
as they weave.

One says,
“Let us read
Sayat Nova
at midday.”

“I, too, am a poet,”
another says,
“but tell no one,
the Turks despise
Armenian poets.”

And they giggle
with hearts
that flutter
like those of doves
in spring
believing
life will go on
like this forever

working, weaving
casting the dye
into a
deeper, deeper
purple
that they weave
around a sunburst design.



II

In 1915
everything changed;

a nation’s people
were lined up
and marched to sea.

Hands,
that could write
rugs
in the language of color,
colors
derived from herb and root
and the earth itself,

hands, that could write rugs,
fell
limp
at their sides.

Most died crossing the desert,
bones bleached by the sun
left
sticking out of sand
pointing, pointing
to a God they had known.

One nation
jostled out of a sweet dream
and forced
to leave
their carpets sleeping,
one nation
caught in the Turk’s jaw,
his iron teeth
clamped down
and opened
the grid of genocide.

And the breast of Armenia
ached
to suckle the children
who were gone.


III

It is present,
yet memory
makes the past
present too.

Somewhere
one
still collects
the wool
from the backs
of sheep,

and somewhere
one
still weaves
a double-headed eagle
that dreams of Eden’s Garden
when it was new,

and somewhere
in a place
not unlike Mount Ararat
the nightingale
sings
of an angel
woven into an unfinished design.

An angel,
who patiently waits
for her weavers
who call themselves
Armenians.


©1986 Brenda Najimian Magarity

This poem was previously published in Ararat Quarterly (1996) and Armenian Town (2001)

Tuesday, March 03, 2009

ԻԳՆԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ: ԵՒ ԳԻՇԵՐԸ ՔՈՒ ՄԱԶԵՐՈՒԴ ՉԱՓ ՍԵՒ ԷՐ


Ժամը 20 ին
Մազերուդ չափ սեւ գիշեր մը
Քաղաքը պաշարեց
Իսկ ես նստած
Քեզ կը մտածէի դիցուհիս

Հիմա ժամը 23.30 է
Հիմա նիրհելու
երազելու
-եւ կամ ինչ գիտնամ-
գոնէ սիրահարելու ժամն է
Մինչդեռ ձայնասփիւռը
Քու շրթներուդ չափ անուշ երգ մը կը սփռէ
Իսկ ես նստած
Դեռ քեզ կը մտածեմ հրեշտակս

Ժամը 01 ին
Վերջին հանրակառքին հետ
Քու աչքերուդ չափ խոր լռութեան մը մէջ
Պիտի թաղուի պողոտան

Իսկ ես նստած
Դարձեալ քեզ պիտի մտածեմ
Եւ պիտի մոռնամ թէ գիշեր է
Գիշեր մը որ քու մազերուդ չափ սեւ է


18. 6. 1966

Monday, March 02, 2009

Shaunt Basmajian: Waving the flag for the wrong reasons

unable to find a good job
cope with urban reality
dance with the system
the post-downtown poet
tries to figure out ways
to avoid his life
like the rest of the 20th
century

in the back alley of an urban
north american street
he contemplates life
the sad state of the world
his existence
with and without reason

drinks a beer
at a down and out tavern
argues with a pensioner
about politics
the current state of the economy

waving the flag
for more deficits and wars
for more welfare cheques and
violence
for more crime and social injustice
for the next 5-10-15 years
waving the flag
without reason


Shaunt Basmajian, copyright 1987, from Biased Anthologies

Sunday, March 01, 2009

Third Anniversary Blast

The Armenian Poetry Project
(Հայ Բանաստեղծութեան Համացանցը)
invites its friends and readers to a
Third Anniversary Online Poetry Blast
to be held on April 30, 2009


  • Entries must be full poems by authors of Armenian heritage or individuals who write poems relating to the Armenian world
  • Works may be in Armenian, English and French; no translations, unless they accompany the work in its original language and include the translator's name
  • Individuals may submit their own work or those of their favourite poets. Entries may include a short biography and picture of the poet (JPG preferred)
  • All entries MUST provide online or print sources and copyright information.
  • Entries may include text only, text with audio (mp3 format), and text with video clips (AVI, MPEG, QuickTime, Real, and Windows Media, 100 MB maximum)
  • Only one entry per person will be posted in the THIRD BLAST


    All selected entries will be published April 30, 2009, on the Armenian Poetry Project.

    DEADLINE FOR SUBMISSIONS is April 15, 2009.
    Send all entries to ArmenianPoetryProject[at]gmail.com

  • Իրմա Աճեմեան։ Անձրեւին Միջոցին

    Click here to hear the audio clip Raining read by Lola Koundakjian.

    Ի՜նչ աղուոր է ուրախ ըլլալ
    Ու չտխրիլ անձրեւով
    Կամ չխորհիլ թէ ալ կրնայ
    Արցունքի ալ նմանիլ…

    Ի՜նչ աղուոր է խորը հոգւոյդ
    Բորբ արեւ մը ունենալ
    Մինչ ձեռքերդ վերմակին տակ
    Պաղութենէ կը սառին…

    Ի՜նչ աղուոր է աչքերուդ մէջ
    Ծիծաղներով արթննալ
    Ապակիին վրայէն երբ
    Կաթիլները կը սահին…

    Ի՜նչ աղուոր է երջանկութիւնն երգել անձայն
    Մինչ հովն անդին
    Տերեւներու ողբին նման
    Միսմինակը կը գոռայ…

    Ի՜նչ աղուոր է գիտնալ ասոնք
    Զգալ կեանքը կուրծքիդ տակ
    Եւ մանաւանդ հաւատալ թէ
    Ամպերուն տակ երկինք մը կայ անպայման։

    Ի՜նչ աղուոր է երբ մարդ կրնայ
    Երջանկութիւնն այսպէս բաժնել
    Բոլորին հետ հաւասար

    Եւ վերջապէս սրտովն ըսել բոլորին
    Թէ աղուոր է ուրախ ըլլալ
    Ու չտխրիլ անձրեւով։

    24.11.1962


    « Տալ Միայն» Իսթանպուլ 1975

    Saturday, February 28, 2009

    Quote of the Month - February

    Ամէն Տեղ Հայ Կայ



    Վահրամ Մավեան

    Friday, February 27, 2009

    Brenda Najimian Magarity: Exit Saroyan

    Why Saroyan
    are you not
    of this earth
    anymore?

    Where will your
    typewriter
    blink out
    the lights
    tonight?

    And when will your
    ashes
    shower over Bitlis
    as you wished?

    You have taken all
    the answers with you
    cunningly,
    succinctly,
    and left the world
    to argue
    as you willed it?

    Yet, in the end
    you asked:
    Had not
    this earth
    the time
    to make
    another day
    with you?


    Brenda Najimian Magarity ©1984

    This poem was previously published in Ararat, 1984, Armenian Town, 2001 and William Saroyan: Places In Time, 2008

    Thursday, February 26, 2009

    ԱՐՄԱՆՏ: ՅԱՆԳՍ ԵՍ ԵՐԳԻՍ

    Հիմա յանգն ես դու իմ երգի,
    Զանգը հոգուս,
    Որ մաքրում է ժանգը սրտիս
    Ու ղօղանջում։
    Արդեօք, ե՞ս եմ արդ երգում քեզ,
    Թէ դո՞ւ ես ինձ
    Երգում այսպէս մրրկայոյզ։
    Մենք իրարու տէր ու գերի՝
    Անցնում եմ ես
    Լանջիդ հասուն արտով բերրի,
    Եւ դու՝ սրտիս մարգով կանաչ
    Ու գեղգեղում.
    Ինչպէս մի վիթ ջուր ես խմում
    Հոգուս ակից սիրակարկաչ,
    Ու մենք իրար բոյրն ենք շնչում
    Առանց հառաչ։
    Հիմա յանգն ես դու իմ երգի,
    Զանգը հոգուս,-
    Ո՞ր մէկս է երգում այսպէս
    Ու խլրտում.
    Անցնում ենք մենք այնպէ՛ս արբուն,-
    Ես՝ այգիով հասուն լանջիդ,
    Դու՝ իմ սրտի դաշտով կանաչ,
    Ու մենք իրար բոյրն ենք շնչում
    Առանց հառաչ։

    Wednesday, February 25, 2009

    GARTAL reading series to host APP event

    3RD ANNIVERSARY OF THE ARMENIAN POETRY PROJECT
    Nancy Agabian, host

    Come and hear our local poets and authors read at this event
    Cover $7 (includes one house drink)

    Wednesday, March 25, 2009
    6:00-8:00PM

    29 Cornelia Street, NYC 10014 
    212-989-9319

    For directions, menu and other information:
    click on the link

    Kevork Kalayjian: This Holiday Season

    -well lit,
    well, remove the lid,
    open the letters
    in response to
    the help wanted classifieds;
    I am the man,
    expert in the field,
    over ten years experience,
    in life, in real.
    This Holiday Season,
    Give me a place,
    Where I may produce,
    Do the things, which will pay,
    the rent, the mortgage,
    toys to the children
    This Holiday Season.


    I have cast my ballot
    one thousand and one times
    with a twenty-nine cents stamp (wow its 42 now)
    enclosed with my resume
    with a salary history,
    a list of references,
    as I wish to be considered
    for the position of …
    for the prostitution of …
    as advertised in the New World Order
    and I promise this time:
    I will not sell loans to those
    who will forget to build
    I will not provide arms and ammunitions to those
    who will forget to spare the civilians
    I will not sell my country and my government to those
    who will repay me for my treachery and treason
    I will stop selling whatever it was that was called decency
    whatever is left of . . . me.




    I need a candle for this holiday season
    and when I cleanse my soul,
    and when I start working again,
    after this holiday season,
    I will only sell drinking water
    and I won’t remind you that
    you forgot to pay.
    I will give you things
    which you can use, goods
    which will definitely improve
    the quality of your life.


    Pray for me this holiday season,
    better yet, vote for me
    this holiday season!




    This poem appears in Love Lure: A Collection of Love Poems and Other Writings, published in New York, 2010 - Ed.

    Tuesday, February 24, 2009

    Shaunt Basmajian: EXCUSES FOR LIVING

    the triactor in the tenth race
    a winning lottery ticket
    the million dollar mail sweepstakes
    1001 relationships
    a mansion over the hill
    a major recording contract
    an international best seller

    love

    Shaunt Basmajian, copyright 1987, from Biased Anthologies

    Monday, February 23, 2009

    Brenda Najimian Magarity: Language of Flowers

    Flowers aqua and yellow
    pressed between your Russian
    and our English.

    Flowers tidy and dry
    colored portraits
    pastel shades
    a flattened bud pointing
    to a word or phrase:
    A reservoir left open.

    I have forgotten why I put them
    here
    these book barnacles
    living on the rhythm of a line
    all these years
    getting lost in translation.

    Ah,
    Akhmatova

    I wish I could have softened
    the down of your cold pillow
    in Kiev.


    Brenda Najimian Magarity © 1982
    This poem was previously published in Encore, 1982

    Sunday, February 22, 2009

    Իրմա Աճեմեան։ Հեռաձայնը

    Click here to hear the audio clip The Telephone read by Lola Koundakjian.


    Կը դիտէ
    Հեռաձայնը զիս կը դիտէ
    Հեռաձայնը զիս կը դիտէ ակնդէտ
    Սեւ աչքերը քու աչքերուդ կը նմանին…

    Կը սպասեմ
    Քեզ կը սպասեմ ես անհամբեր
    Քեզ կը սպասեմ ես անհամբեր ժամերով
    Սեւ ժամերը օրեր կ՛ըլլան կ՛երկարին…

    Կը մնայ
    Հեռաձայնը լուռ կը մնայ
    Հեռաձայնը լուռ կը մնայ անբարբառ
    Մինչ սեւ բառեր կը կուտակուին մտքիս մէջ…

    Կը տանի
    Սրտիս զարկը կը տանի զիս
    Սրտիս զարկը կը տանի զիս գործիքին
    Սեւ գործիքը հոգւոյս վրայ կը ճնշէ…

    Անշարժ է
    Հեռաձայնը անշարժ է դեռ
    Հեռաձայնը անշարժ է դեռ կը քրքջայ
    Սեւ քրքիջը կը տարածուի, կ՛ընդլայնի…

    Կը դողան
    Մինչ ձեռքերս կը դողան
    Մինչ ձեռքերս կը դողդղան անոր դէմ
    Սեւ դէմքին պէս սեւ շրթունքներ, ականջներ…

    Կը դիտէ
    Հեռաձայնը զիս կը դիտէ
    Հեռաձայնը զիս կը դիտէ ակնդէտ
    Սեւ աչքերը քու աչքերուդ կը նմանին…



    4.4.1960

    Իրմա Աճեմեան, « Տալ Միայն» Իսթանպուլ 1975


    Irma Ajemian: The Telephone


    It watches
    The telephone watches me
    The telephone watches me intently
    Its black eyes resemble yours…

    I wait
    I wait for you impatiently
    I wait for you impatiently for hours,
    The black hours become days, they drag on…

    It stays
    The telephone stays silent
    The telephone stays dead silent
    While black words pile up in my mind…

    It moves
    My heartbeat moves me
    My heartbeat moves me to the instrument
    The black instrument lays heavily on my soul…

    It is motionless
    The telephone is still motionless
    The telephone is still motionless, it giggles
    The black giggle spreads, it grows…

    They shake
    While my hands shake
    While my hands shake towards it
    The black face similar to the black lips, ears…

    It watches
    The telephone watches me
    The telephone watches me intently
    Its black eyes resemble yours…


    Translated by Lola Koundakjian

    Saturday, February 21, 2009

    ԺԱՆԵՏԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ: Սիրո օրվան

    –Մի՛ թողեք, որ կինն արտասվի
    Ո՛չ բքին, ո՛չ ցրտին, ո՛չ մթին
    Ինչ աղետ էլ, թեկուզ պատահի,
    Ո՛չ սիրուց, ո՛չ մեղքից, ո՛չ չարած
    խոստումից ամոթի,
    –Մի՛ թողեք , որ կինն արտասվի։

    Ինչքան էլ խոր ձեր սիրտը խոցվի
    Նրա խոսքերից անմտած.
    Ձեզ խնդրում եմ , մի բան հասկացե՛ք,
    Որ ասվել մտքից՝ գերհոգնած;
    Ներե՛ք, հաշտվե՛ք , դիմացե՛ք
    –Մի՛ թողեք , որ կինն արտասվի։

    Հանե՛ք թշնամանքն ու քենը,
    Կրճատե՛ք լռության սահմանները,
    Մի՛ բեռնեք նրա նուրբ ուսերը
    Մեղքի ձեր մասով կորացած։
    –Մ՛ի թողեք, որ կինն արտասվի։

    Ու ինչքան էլ թեկուզ դուք հոգնենք
    Կյանքի ձեր բաժին օվկիանում,
    –Մի՛ թողեք, որ կինն արտասվի
    Թաքցնելով ձեր մեղքն իր հոգում։

    Այդ դեպքում կդառնա մի պարգև
    Ձեզ համար այն կինն, որին
    Սիրել եք, ներել, դիմացել
    Ձեր կյանքի փոթորկած ժամին։
    Կդառնաք դուք այնժամ այն հպարտ
    Տղամարդն ու միակ սիրելին,
    Որ պահել է անլաց ու անցավ
    Կնոջն անպարտ իր կողքին։
    Կնայեք դուք ուղիղ ձեր կնոջ
    Սիրուց ժպտացող աչքերին։




    Որ կյանքում դուք հպարտ միշտ քայլեք
    Ու լինեք դրան արժանի
    Մի՛ թողեք, որ կինն արտասվի
    Ամենուր, հավիտյան ու երբեք։

    Friday, February 20, 2009

    Brenda Najimian Magarity: On the Eve of the Death of Carl Moosoolian

    A tardy goose honks its way back to its watershed;
    night is a hand’s length and breadth away.

    Love escapes somewhere in the distance;
    a bullfrog croaks a somber warning, throwing

    in the towel for the night between
    stars laying their silvery stitchery in fallow air;

    and the moon, whose patience has been stirred with a
    knife, surrenders momentarily to a spider-like mask.

    Pinkish webbed veins stream over that once proud face;
    in this stark silence there is but one conclusion:

    There will never be another you or me, we shall
    exist as Poe’s raven declared, “Nevermore.”

    Only the complexion of this night’s air and stagnant
    sky shall survive. Though the moon under heavy guard

    tries to whisper encouragement, the embroidery
    of her dark robe patterns the itinerary of life’s

    journey; and this I know; love shall turn itself
    inside out, comb the earth’s gravity for a place to

    hide, then fade away forever. Desire casts no spell
    upon that which can be depended upon. Tonight,

    even wicked stepmothers hold their hoary breath
    and cross their crooked fingers. The wish for

    morning has a severe way of manipulating us into
    compliance, all of us with some good, some evil.


    Even those with too much of one or the other
    shall never forget the solitude of a hopeless

    paradigm of stars crested in irregular sequence
    at the mouth of the moon. There is no way to judge

    the sun when one fears never seeing it again.
    We beg for the sun and his potent majesty

    to mediate any error of space or time that elapsed
    between the dread of days gone marching through

    this splendor of irrevocable harm. Love is an
    endangered species soon to become legend or myth

    like the unicorn, bold, brazen – horned spectacle
    of virtue. Error transcends momentary fear of grace.

    The water is too shallow for the goose; he dreads
    the thought of leaving at dawn. How can

    we blame him? He mercilessly plucks out his own
    strength in the night until only his feathers remain.

    Brenda Najimian Magarity ©1996
    This poem was previously published in Ararat, 1996 and Armenian Town, 2001

    Wednesday, February 18, 2009

    Իրմա Աճեմեան։ Տալ Միայն

    Տալ տալ միայն, գրել, պատռել էջերը
    Լափել, ուտել տողերու մէջ թաքնուած
    Հազար իմաստ, հազար աղօթք Աստուծոյ,
    Լռել սակայն ու չարտօնել ոչ ոքի
    Թքնել խորը այս անիմաստ աշխարհին
    Հարուստին ալ ոսկիներու ծոցը մերկ
    Դահեկան մը երկարելով մեղքնալ։
    Ըլլալ սակայն, զգալ միայն ու ապրիլ
    Ծովեզերքին աղօթքներու երկարիլ,
    Լերան ծոցէն ամպին իշխել, չընկրկիլ,
    Լեցուիլ սիրով, նուիրումով սրբանալ
    Տալ տալ երկար, գրել, պատռել էջերը…

    10.10.1971




    Իրմա Աճեմեան 1936-1990
    « Տալ Միայն» Իսթանպուլ 1975

    Tuesday, February 17, 2009

    Adrineh: A Poem for My Father

    Divided
    Within
    Outside
    By waters that separate
    Your land
    And my world

    Generations
    Of loved ones lost
    Gaps
    Of history unknown
    Of crimes denied
    Of power and privilege
    That destroyed
    That destroys
    Our understanding
    Of each other

    We continue to live our lives
    With each passing day
    The tears that I cry
    Fill the oceans that divide
    Me from myself
    …And we belong to no one
    Not even each other
    But memories are strong
    And you will be a part of me
    ALWAYS

    Used here by permission.

    Monday, February 16, 2009

    Brenda Najimian Magarity


    Brenda Najimian Magarity is a second generation born in America Armenian writer whose work includes poetry, fiction, non-fiction and memoir. Some of these have appeared in publications such as Pandora, Sing Heavenly Muse!, California English, California Victory, Ararat, Hye Sharzhoom, and Encore. Her work has also been included in these books: Armenian Town, William Saroyan: The Man and the Writer Remembered, and most recently, William Saroyan: Places in Time. She writes of loss, joy, reverence, danger, panic, adventures with William Saroyan, Armenian history and culture, and significant moments of the human predicament.

    An incredible event in her life led to much of her writing. William Saroyan frequented her father’s dry-cleaning shop in old Armenian town of Fresno, California. Because of this, Brenda met and quickly began a fond friendship with the great author. In the mid to late 1970s, Brenda became an unofficial chauffeur for her mentor.

    In January of 1977, Saroyan went to school with Brenda. At the time, she taught drama and English at Madera High School. The day became memorable for students, teachers and staff alike, as her Armenian hero enchanted audiences all day long. Currently, Brenda is writing Driving Saroyan, a memoir of her years as his friend.

    Brenda Najimian Magarity: Zephyr

    Sweet Mother,
    you carry with you
    the smell of mint leaves
    in summer.

    You are the mediator
    between the grief
    of darkness
    and the utter calm
    of daybreak.

    You betray no one but
    yourself
    when you change
    direction.

    Gentle breeze,
    only you could
    untie the knotted
    shoelaces of
    childhood error.

    Only we
    can worship
    the wind
    for its manifest mystery.

    Brenda Najimian Magarity ©1978

    This poem was published in Citybender, 1978, California Victory, 1994, and Armenian Town, 2001. It appears here courtesy of the author.